Tá ið NIKO fór til Havnar 3

 

(LOYSN 2: Snjóhvíta)

Nú gekk Niko eftir fjøllunum til Klaksvíkar. Henni dámdi ikki at fara ígjøgnum tunlarnar, teir vóru so myrkir og treingir, at um ein bilur skuldi komið, so var næstan ikki pláss fyri bæði bilinum og Niko.

Nú sá hon ljósini í Klaksvík, sum tað var ein stórur býur. Niko hevði verið í Klaksvík fyrr, tí hon hevði verið og svomið við skúlanum. Skuldi hon kanska farið at svomið, tá ið hon kom til Klaksvíkar?

Tá ið hon kom í Strandadal, sá hon eitt skip útfyri. Eitt jólatræ hekk í mastratoppinum. So er hetta nokk eitt skip fult av jólagávum, hugsaði Niko. Nú sær hon ein mann, sum lorar seg niður á sjógv í einum bjargingarbáti. Hann hevur ein pappageyk á økslini og byrsu um herðarnar. Tá i ð báturin rakar sjógvin setist maðurin at rógva. Nú hoyrir Niko, at teir umborð rópa á mannin – Robin! Robin! Tað er ikki her! Tað er ikki enn! Hetta er ikki tann oyggin! Nikolina helt , at hetta sá spennandi út. Hon fór at renna og kom við fullspeed oman í fjøruna, akkurát tá ið tann fremmandi steig á land. –Do you speak English, segði hann. Niko visti ikki, hvat hon skuldi siga, nakað av enskum dugdi hon úr sjónvarpinum –A little sindur, segði hon, og skjótt vóru tey bæði á veg til Klaksvíkar. Fremmandamaðurin fortaldi Niko, at hann var eingilskmaður og var rýmdur heimanifrá, tí at pápin ætlaði at noyða hann at verða handilsmaður. Nú helt hann, at kanska hann fór at búseta seg í Klaksvík. –Let’s go swimming segði hann, og Niko helt, tað var eitt frálíkt hugskot. Í svimjihylinum fóru tey at kava og svimja kapp. Niko svam undir vatninum, og tá sá hon okkurt sum lá og skygdi á botni. Hon skundaði sær upp at anda og fór so sum ein pílur niður á botn. Tað var eitt ur, men eitt sum toldi vatn. Niko helt urið sá løgið út, tí at tølini vóru als ikki sum á vanligum urum. Tey sóu meiri út sum árstøl. Niko fór við urinum til avgreiðsluna, og tey søgdu, at hatta urið mátti mann bara lata til politiið. Ja men eg fari til Havnar, har kann eg lata politinum tað, var Niko so skjót at svara. Tí hon var eitt sindur spent at vita, hvat hetta urið vísti. Kanska var tað eitt gandaur?