Tá ið Nikolina kom aftur til Viðareiðis var tað jólaaftan. Øll bygdin var pyntað við granni og ljósum. Eitt stórt jólatræ stóð mitt í bygdini. Sum tað var vakurt, Niko var glað at vera heima aftur eftir sína longu ferð. Hon skundaði sær til hús, men tá ið hon nærkaðist teirra húsum, hoyrdi hon so merkiligan grát, okkurt higstraði undir trappuni. Hon fór at hyggja, tá sá hon ein svarthvítan unga, hon helt fyrst, at tað var ein gásarungi, men so sá hon, at tað var ein svanaungi. –Hví grætur tú? spurdi hon –Tí at mamma mín hevur sparkað meg úr reiðrinum, hon er einki góð við meg – huhhuu, uhuu- nú sita allir brøður mínir og eta jóladøgurða –huhh,huuhhu. Niko bleiv illa við, eingin mátti gráta og vera keddur á jólum. –Hvar býr mamma tín? Spurdi hon. –Yviri í Stórutjørn, segði ungin. Niko tók til beins, hon ætlaði at fara at spyrja mammu ungan, hví hon var so ljót við hann. Hon kom púra pøst yvir til Stórtjørn og fór at leita eftir svanamammuni, men hon sá bara eina dunnumammu, sum sat við ungum sínum og át jóladøgurða. Niko fór yvir og spurdi, um tey vistu, hvar svanamamman mundi búgva, og hon segði frá tí grátandi unganum. –Er hann svarthvítur, spurdi dunnumamman. –Ja, segði Niko. –Á tann grátisurran, nei hann hoyrir ikki til her, tú kanst vita longri niðri. Og niðri við tjørnina, fann Niko svanamammuna og svanapápan, sum sótu og syrgdu sín unga, sum var burtur, og hann hevði verið so øgiliga leingi burtur, heilt síðani hann var í eggi. Niko fór nú eftir unganum, og so fingu tey í svanafamiljuni eini hugnalig jól.
Loysn 24: Tann ljóti dunnungin (H.C: Andersen)
No comments:
Post a Comment