Loysn 22: Dólgarnir í Kardamummu
-Á góða Nikolina! Nú ert tú her. Omman var tann einasta, sum ikki kallaði Nikolinu Niko. Omman æt eisini Nikolina, og hon helt, at Niko ljóðaði sum eitt hundsnavn ella kettunavn. -Omma hevur longu keypt bilettir til sjónleikin, men kom nú fyrst inn og fá tær vaflur og mjólk. –Niko hugdi púra býtt at Nikolinu ommu, hon hevði litaðar perur í hárinum og aftanfyri hana stóð abbin so smílandi við fult upplýstum skeggi.. – Inni í stovuni hjá ommuni og abbanum var alt pyntað til jólar, perur og kúlur og einglar og jólamenn allastaðni, tað var heilt ringt at finna ein stól at seta seg, tí allastaðni sótu jólamenn og jólakonur og jólabørn. Og so var omman farin at kóka kleynur, tað var tað besta Niko visti: at sleppa at kóka kleynur við ommuni, men hennara kleynur vóru ofta bæði dukkur og kettur og hestar. – Omma, hvør býr við síðuna av hjá tykkum? – Á teir! Segði omman, tað eru tríggir beiggjar, har er eitt verri hússetur. Teir skuldu fingið sær konu, skuldu teir, ella skuldu teir í minsta lagi ruddað til jólar. Nú fór Niko at siga ommuni frá øllum, hon hevði sæð á vegnum, og omman lurtaði og spurdi. –Sum tú hevur gingið langt, og so fórt tú ein avstingara til Eiðis eisini, tað meini eg. Men í morgin er jólaaftan, so tú mást heldur fara norð aftur við bussi.
No comments:
Post a Comment