Melodramatiskur romantikkur

Tá ið eg las enskt í Keypmannahavn í síni tíð, lósu vit allar "teir stóru", har ímillum var Thomas Hardy (1840 - 1928)
"Far away from the Madding Crowd" ella á donskum Fjernt fra verdens vrimmel er ein søga um Bathsebu, sum hevur ein bóndagarð, hon er so øgiliga vøkur og hevur fleiri tilbiðjarar, minnir eitt sindur um okkara Barbaru.
Sjálvandi ræðuliga gamalsligt kvinnusýni fyri tað mesta, tó at Bathseba roynist sum góður bóndi, tá ið hon stýrir sínum garði sjálv.

Tann góði hirðin við fylginum. Seyðurin er ótrúliga síðullaður.

 Hendingar fara fram á bygd í Onglandi, mest á einum garði, har Basheba stýrir og nógv arbeiðsfólk arbeiða. Nógvar vakrar náttúrulýsingar úr Suðuronglandi. Vakur romantiskur endi, sum letur tann erliga, sterka seyðamannin við tí myndaríka navninum Gabriel Oak giftast við Bathsebu. Hinir báðir fríggjararnir eru báðir burturbeindir, annar situr í fongsli, tí at hann skjeyt hin. Eitt sindur dickenskar lýsingar av veitslu- og pubblívi, eins og nøvnini eisini eru karakteriserandi, sum hjá Dickens. Stættasamfelagið er sjónskt, ognarmenn mótvegis teimum ognarleysu húskøllunum. 


Hetta eintakið varð útgivið  í 1943 á Haase & Søns Forlag. Stuttligt at lesa hesa gomlu donsku týðingina. Bókin er eitt arvastykki, komin av ovastalofti. Turið kom við henni og gav mær. Tað sjáldsama er, at bæði Turið og Bergljót eru nevndar á fremstu síðu.  Turið (Jacobsen, systkinabarn ommu) hevur givið Bergljótmostur bókina, somuleiðis sum Turið hevur givið mær bókina. Hon er væl brúkt, umvæld við brúnum klistribandi.

Auður Ava Ólafsdóttir: Ungfrú Ísland

Bókin er um eina unga gentu av bygd, sum kemur til Reykjavíkar í 1960unum. Dreymurin er at skriva, hon elskar at skriva. Meðan hon arbeiðir, hevur hon ikki tíð at skriva, so hon skrivar um náttina. Í Reykjavík býr hon hjá einum drongi, einum vini, sum er samkyndur. Hon hevur eina vinkonu, sum er gift og hevur fleiri børn. Og seinni flytur hon saman við einum skaldi, "skaldið" kallar hon hann, men tað vísir seg, at hann hevur ikki tað, sum skal til.

Høvuðstema er at skriva, skaldskapur og inspiratión. Trongdin at skriva. Bókin er full av tilsipingum til bøkur og tekstir. Stuttligt hjá teimum, sum fata tilsipingarnar. Eitt tema er viðferðin, tey samkyndu fáa, og hvussu tey pínast, til tey rýma úr Íslandi. Kvinnusak er eisini eitt tema, víst í tí fongsulslívi. sum vinkonan livir. Inni í eini lítlari íbúð við fleiri børnum, hon vil eisini skriva, men má fjala sítt skrivihefti fyri manninum.

Havi áður lisið Arr hjá hesum høvundi, og eg má siga, at mær dámdi ta bókina betur, hon hevði líkasum meira upp á hjarta, men hendan er eisini góð. Hon skrivar stak væl, einfalt, men gerandisligir tilburðir og lutir fáa lív og týdning. Og so hetta um, at allir íslendingar skriva og allir lesa bøkur, henda sjálvforsterkandi mytan, sum tú eisini fært varhugan av, um tú gloppar RÚV á sjónvarpinum. Sá eina sending um Dávid frá Fagraskógi, yrkingar  settar í senu og lisnar meistarliga, var ein gomul sending, men Dávid verður ikki gamal.  Og kanska er tað ikki ein myta, kanska lesa allir íslendingar yrkingar um kvøldið, táið tey koma heim úr arbeiði, ella tá ið børnini eru løgd og friður er.

Hvar blivu yrkingarnar av, sum útvarpið hevði á skránni hvønn dag kl. 12 ? Tað skuldu tey tikið upp atur sum ein fastan tátt, og sjónvarpið, aldrin hoyrist eitt orð um bókmentir, yrkingar ella søgur. Einki um bøkur yvirhøvur.

Av øllum teim snekkjum

Ætlanin var at halda veitslu í juni mánað, men veitslan er avlýst. Eg ætlaði, at hesin sangur skuldi vera í sangheftinum, men korona hevur forpurrað tað.

Bowling 2020

Lag: Av øllum tei snekkjum

1

Av øllum teim snekkjum eg nevna tær kann,

Ein tykist mær yndislig føgur,

Tann kvinnan er fljóðið í Føroyum eg fann

Sín svanasong nú hon kvøður.

2

Tær reisingar rundaðu stoltar at sjá,

Og hekkan sást aftantil dúva,

Hon leikti og vildi  í dansin at gá,

Ja, bæði sum ung og sum frúva.

3

Í ungdómsins árum hon var sum ein ódn,

Á skrivstovu, virki og skúla,

Hon arbeiddi, spældi og passaði børn

Og firnaðist ikki tað fúla.

4

Hon sá teirra gleði , hon sá teirra neyð,

Hon elskaði við teir at spæla,

 Men Gud náði piltin, sum fyri henni leyg,

  Um hann skula vit einki tala.

5

Nú hevur hon livað sín sælasta dag,

Í liðunum  knakar og brakar,

Við krithvítum høvdi hon haltar avstað,

Og alt fleiri  ganga nú stakar.

6

Men eitt sinn um árið hon uggar seg enn,

Tá facebook man boða at bowla,

Hon bobbar sær hárið og bustar sær tenn,

Og finnur sín penasta kjóla.

7

Hon stevnir á Hálsin við stríð og við knoss’ ,

Við vinkonum,  gellum og frellum,

Og brillur og hoyritól, alt upp á pláss,

Og gætur hon ei gevur dellum.

8

Og tá  av og á er eitt hendinga strike,

Og  keylurnar falla sum flugur,

Hon ernast av nýggjum til spæl og til leik,

Tí enn er í konuni dugur!

Tójlgreb