Tá ið Niko fór til Havnar 18

Loysn 17: Karius og Baktus

 

Niko hevði spurt eina konu, hvar Nikolaj Mohrsgøta var, og konan hevði peikað henni á vegin. Tá ið Niko kom til Nikolaj Mohrsgøtu, gitti hon beinanveg, hvat var húsið hjá rossagentuommuni. Tí hon sá eitt hús, sum sá so stuttligt og sjáldsamt út, at tað mátti vera húsið hjá ommuni hjá eini sjáldsamari rossagentu. Húsið var reytt, og tað hevði tríggjar kvistar hvørju megin, og tað stuttliga var, at kvistarnir vóru allir málaðir í hvør sínum liti, bláur, gulur, lilla, grønur, ljósareyður, turkis. Trappan, sum var framman fyri húsið, gekk fyrst til úthurðina, so til eitt vindeyga á loftinum, so til eitt vindeyga á einum kvisti og so heilt upp til skorsteinin. Hetta var merkiligasta trappa, Niko hevði sæð, og øll trappan var pyntað við perum, og vættrar gingu upp og niður eftir trappuni, also ljósvættrar Eitt rossahús var bygt upp í húsini, og tað hevði vindeygu og urtapottar í vindeygunum akkurát sum vanlig hús og postkassa á vegginum. Niko hugsaði, tað er smart, so kunna rossini semda brøv til sínar vinir í øðrum oyggjum og londum. Í urtagarðinum stóð eitt stórt jólatræ við ljósperum, og har dansaðu børn og dýr, ja dýr, tí ímillum børnini vóru apukattar, sum dansaðu. Apukattarnir vóru í menniskjaklæðum buksum og troyggju, so Nikolina sá næstan ikki mun á apu og barni. Nikolina helt at hetta sá so stuttligt út, at hon fór oman í garðin at dansa við. Meðan tey dansa, nú kemur omman í eitt vindeyga og sigur, at nú skula øll fáa okkurt gott at eta. Og nú sá Niko eitt, sum hon helt vera so snilt, tað var akkurát sum ein elevatorur. Omman hevði eina stóra kurv við bollum og kakao og koppum, so loraði hon kurvina niður í einum bandi, so fingu børnini sær. Aftaná togaði hon kurvina uppaftur, og næstu ferð hon kom niður var hon etandi full av bananum, og tær vóru til apurnar, men børnini sníktu seg til at fáa sær eina eisini. Hetta snilda elevatoruppfinnilsið hugsaði Niko  nógv um.