Dec 28, 2014

Tordis fyllir 80

P1050429

Ja, hvør skuldi trúð tí? Hon ber seg so væl sum ein 60 ára gomul. Snakkaði við Tordis fyri jól, tá segði hon, at hon visti ikki petti, um hon fór at halda nakað. Og so jú jú, uppi hjá Hallu og Kenneth var døgurði og kaffi at fáa. Stuttligt at síggja familjuna. Sjálvt um vit eru nógv eldri enn onkuntíð, eru vit enn systkinabørn. Og sjálvandi vóru eisini systkinabørn úr Snikkarastovuættini eisini. Magna kom við til at lækka meðalaldurin nakað.

P1050433

Eilif Samuelsen fortaldi um eina dramatiska hending í báti, eg veit ikki um hann hevði fingið ein stóran kalva á ella hemara kanska. Men eg haldi ikki tað var ein brimil, tað var í einari aðrari søgu.

P1050439P1050441P1050442P1050440

Tað var so sera hált at ganga í dag, serliga undir berginum í Hoydølum, so Símun og Sigrid høvdu havt eina váðaferð.

P1050444

Tað er fyrstu ferð eg eri inni hjá Hallu og Kenneth, tað var stuttligt at síggja, hvussu tey búgv og njóta teirra blíðskap. Takk fyri meg!

P1050449

Dec 27, 2014

2. jóladagur

Vit ivaðust leingi, um vit skuldu fara til Gjáar, sum vit høvdu ætlað okkum. Serliga tá ið eg mundi ikki sloppið úr aftur Eiriksgøtu við bilinum, hann fekst simpulthen ikki at flyta seg í hálkuni, gleið bara spakuliga inn ímóti garðinum hjá Alvildu. Men so kom Turið við salti og fekk meg burtur haðani.

á jólum 2014 037

Tað gekk fínt norður, har var so væl grivið. Vit fóru til jólatræ í dansistovuni,  og tað var so sera hugnaligt. Stuttligt at síggja ta lítlu hjá Ástu Mariu, Kristfríð, hon er ein ordilig dukka, so fín og nett.

á jólum 2014 060á jólum 2014 063á jólum 2014 066

Vit fingu okkum so ræst kjøt og rótfruktir í Hoygarðinum, og vit siga bara mangatakk Sólrun

á jólum 2014 069

Síðani fóru vit inn á gólvið hjá Ásdís og Kristjani Jákup, sum høvdu opið hús. Har sóu vit sjónvarpssendingina frá útoyggjastevnuni við Gjógv, og verturin, Kristjan Jákup, bleiv væl fagnaður, tá ið hann trein á skíggjan. So varð farið húsagongd, og leiðin lá inn til Óla Jákup og Katrin í teirra nýsmíðaðu hús. Stórur blíðskapur.

á jólum 2014 072

Tá ið vit fóru til hús, var heldur frægari geingi, men beista hált kortini. Men vit vóru ikki ráðaleysar.

á jólum 2014 055á jólum 2014 056

Fagurt veður at koyra til Havnar aftur um hádagin í dag, løgdiu at landi í Funningi, har Elsa borðreiddi við kaffi og køkum, koppastell úr Zurich og lampa úr Leynum, sum breiðir hugnaljós yvir Floru Heilmann og okkum.

á jólum 2014 099á jólum 2014 094á jólum 2014 091

Frálíkur jólatúrur, má eg siga.

á jólum 2014 050

Dec 25, 2014

Jóladagur

O the touch of a vanished hand

and the sound of a voice that is still

P1050338

Tá ið vit vóru smágentur plagdi omma at hava okkum við út á kirkjugarðin sunnudagar. Vit vitjaðu grøvina hjá abba, eg hugsi nú um, hvat omma mundi hugsa tá. Abbi doyði longu í 1942, omma var einkja í 36 ár.

P1050350

Tá var bara navnið á abba á grøvini, og tað var á hasum stóra steininum. Nú eru fleiri nøvn, og ein nýggj pláta er komin. Vit gingu har og runnu, og tað mátti mann ikki í kirkjugarðinum, mann mátti heldur ikki nerta við kirkjugarðsmold, og vit skuldu beinanvegin vaska okkum um hendurnar, tá ið vit komu heim.

 

Sum tú eldist kennir tú fleiri og fleiri av nøvnunum á steinunum í kirkjugarðinum., tað setir tankar í sving at ganga sær ein túr ein jóladag, í góðum kuldaveðri.

P1050334P1050335

Takk fyri ljósini Inga Rósa, sum tú sært , havi eg givið tey víðari.

Gleðilig jól

Havi hildið jólaaftan hjá Turið og Halli, og Magnus og Turið systur vóru eisni við. Tað var stak hugnaligt.  Eg fekk eina bók at lesa í og eina at skriva í, so fekk eg hillaknektar og eitt turriklæði og oyraringar og eina húgvu og tvey útiljós, og so fekk eg rundstokkar í øllum støddum, seti her eina mynd av teimum:

P1050328P1050331P1050326

Vit sóu sovorðnar Pro-knit rundstokkar á Fanø, tá ið vit vóru á bindifestivali. 8 ymisk nummur frá 3½ til 8 í flottari dós og so sjálvandi stykki millum stokkarnar, sum hoyrir til. Sólrun er fín, tað skuldi ikki undra meg, um hon hevði keypt tað tá í heyst longu.

Frida S. hevur bundið húgvuna sjálv, og við hillaknektunum fylgir ókeypis uppseting. Ein onnur gáva var kalendarin hjá ommu, við myndum av børnunum til hvønn mánað.

Eg kann saktans.

Bloggurin ynskir øllum lesarum sínum gleðilig jól!

Dec 23, 2014

Tá ið NIko fór til Havnar 24

Tá ið Nikolina kom aftur til Viðareiðis var tað jólaaftan. Øll bygdin var pyntað við granni og ljósum. Eitt stórt jólatræ stóð mitt í bygdini. Sum tað var vakurt, Niko var glað at vera heima aftur eftir sína longu ferð. Hon skundaði sær til hús, men tá ið hon nærkaðist teirra húsum, hoyrdi hon so merkiligan grát, okkurt higstraði undir trappuni. Hon fór at hyggja, tá sá hon ein svarthvítan unga, hon helt fyrst, at tað var ein gásarungi, men so sá hon, at tað var ein svanaungi. –Hví grætur tú? spurdi hon –Tí at mamma mín hevur sparkað meg úr reiðrinum, hon er einki góð við meg – huhhuu, uhuu- nú sita allir brøður mínir og eta jóladøgurða –huhh,huuhhu. Niko bleiv illa við, eingin mátti gráta og vera keddur á jólum. –Hvar býr mamma tín? Spurdi hon. –Yviri í Stórutjørn, segði ungin. Niko tók til beins, hon ætlaði at fara at spyrja mammu ungan, hví hon var so ljót við hann. Hon kom púra pøst yvir til Stórtjørn og fór at leita eftir svanamammuni, men hon sá bara eina dunnumammu, sum sat við ungum sínum og át jóladøgurða. Niko fór yvir og spurdi, um tey vistu, hvar svanamamman mundi búgva, og hon segði frá tí grátandi unganum. –Er hann svarthvítur, spurdi dunnumamman. –Ja, segði Niko. –Á tann grátisurran, nei hann hoyrir ikki til her, tú kanst vita longri niðri. Og niðri við tjørnina, fann Niko svanamammuna og svanapápan, sum sótu og syrgdu sín unga, sum var burtur, og hann hevði verið so øgiliga leingi burtur, heilt síðani hann var í eggi. Niko fór nú eftir unganum, og so fingu tey í svanafamiljuni eini hugnalig jól.

Loysn 24: Tann ljóti dunnungin (H.C: Andersen)

Dec 22, 2014

Tá ið Niko fór til Havnar 23

Loysn 22: Dólgarnir í Kardamummu

-Á góða Nikolina! Nú ert tú her. Omman var tann einasta, sum ikki kallaði Nikolinu Niko. Omman æt eisini Nikolina, og hon helt, at Niko ljóðaði sum eitt hundsnavn ella kettunavn. -Omma hevur longu keypt bilettir til sjónleikin, men kom nú fyrst inn og fá tær vaflur og mjólk. –Niko hugdi púra býtt at Nikolinu ommu, hon hevði litaðar perur í hárinum og aftanfyri hana stóð abbin so smílandi við fult upplýstum skeggi.. – Inni í stovuni hjá ommuni og abbanum var alt pyntað til jólar, perur og kúlur og einglar og jólamenn allastaðni, tað var heilt ringt at finna ein stól at seta seg, tí allastaðni sótu jólamenn og jólakonur og jólabørn. Og so var omman farin at kóka kleynur, tað var tað besta Niko visti: at sleppa at kóka kleynur við ommuni, men hennara kleynur vóru ofta bæði dukkur og kettur og hestar. – Omma, hvør býr við síðuna av hjá tykkum? – Á teir! Segði omman, tað eru tríggir beiggjar, har er eitt verri hússetur. Teir skuldu fingið sær konu, skuldu teir, ella skuldu teir í minsta lagi ruddað til jólar. Nú fór Niko at siga ommuni frá øllum, hon hevði sæð á vegnum, og omman lurtaði og spurdi. –Sum tú hevur gingið langt, og so fórt tú ein avstingara til Eiðis eisini, tað meini eg. Men í morgin er jólaaftan, so tú mást heldur fara norð aftur við bussi.

Dec 21, 2014

Tá ið Niko fór til Havnar 22

Loysn 20+ 21  Petur Pan og Klokkublóma

untitled

Húsini hjá ommu Niko vóru í mitt í býnum, Niko sá tað stóra jólatræið á Vaglinum, og hon sá alt jólapyntið í handilsvindeygunum. Men tá ið hon kom til húsið hjá ommuni, tá sá hon tað flottasta: omman hevði litaðar perur allastaðni: á altanini, í vindeygunum, á takinum, um skorsteinin, rundan um úthurðina, rundan um postkassan sjálvt gummistivlarnir hjá abbanum, sum stóðu uttanfyri vóru pyntaðir við litaðum perum. Meðan Niko stendur og hyggur at øllum hesum vakra, nú hoyrir hon onkran, sum tivar og.......Tað eru tríggir menn. –Hússj! Segði ein, hon vaknar! Teir tríggir gingu og bóru eina heingikoyggju í millum sín, og Niko sá, at onkur lá í heingikoyggjuni. Hetta var løgið, mundi onkur vera sjúkur og skula berast heim. Tá ið teir fóru berandi við heingikoyggjuni sveiggjaði hon aftur og fram, og sum teir skotrast fram við húsavegginum hjá ommuni, nú sleingja teir heingikoyggjuna so, at hon rakar húsini. –Av, av , ljóðaði úr koyggjuni. –Hon vaknar. Hon vaknar! Segði ein av monnunum. Nú vóru teir komnir á trappuna á grannahúsinum hjá ommuni, og teir smoygdu sær inn. Niko stóð uttanfyri, meðan hon stendur hoyrir hon eina snjalla kvinnurøddd innanfyri og so djúpar mansrøddir, sum svara.

LOYSN 20+21 Petur Pan

Dec 20, 2014

Tá ið NIko fór til Havnar 21

 

Loysn 20 og 21 koma í morgin…

..sjórænaraskiparin hevur sagt, at hann skal tveita hann í havið fyri krokodillurnar. –Á dú, á dú segði Niko, vit mugu bjarga honum, men hon hugsaði, at krokodillur mundu ikki vera nógvar í Nólsoyarfirði. –Ja, segði hetta lítla, men eg havi onga klokku! –Onga klokku? Spurdi Niko, hvussu tá? –Jú sært tú, hevði eg havt eina klokku, so kundi eg brúkt hana ímóti sjórænaraskiparanum, tí hann ræðist klokkur, tað er tað einasta, sum hann ræðist. –So vart tú heppin, segði Niko, eg havi netupp eina klokku her, og hon tók urið upp úr lummanum og gav flogkyktinum. –Oys takk! Eg hopi, eg orki at bera hana. Urið var nokso tungt hjá tí lítla lýsandi flogkyktinum, og tað fleyg rættiliga lágt yvir aftur ímóti sjórænaraskipinum. Nú sá Niko ikki so væl, hvat hendi, tí at Ritan var komin næstan til Nólsoyar. Men flogkyktið fleyg yvir til sín vin, fangan, og gav honum urið. Hann fekk ikki tikið tað, men hon legði tað í hondina á honum, sum var bundin aftan fyri mastrina. Og nú segði hann við skiparan, at vissi hann ikki slapp leysur, so skuldi hann seta vekjaran i klokkuni at ringja, og so fór skipið at fara í luftina. Skiparin var ikki so klókur, so hann trúði honum og læt seg hótta til at sleppa honum leysum. Men hann koyrdi hann av skipinum beinanvegin við urinum, hann fekk bara ein lítlan bát og tvær árar. Og tá ið Ritan kom aftur úr Nólsoy, sóu teir umborð, at ein maður var í havsneyð í einum róðrarbáti, so teir fingu hann umborð á Rituna, og tann lýsandi flúgvandi veran kom eisini við. Hon segði dronginum, at tað var Niko, sum hevði bjargað honum, tí at hon hevði lænt teimum urið. Niko spurdi , um tey kundu fara á løgreglustøðina við urinum, tí hon hevði funnið tað, og nú hevði hon ikki stundir at fara við tí.

Tá ið Ritan legði at á Busatanga, fór Niko heim til ommu sína. Hon gekk eftir áarvegnum

Dec 19, 2014

Tá ið Niko fór til Havnar 20

 

Loysn 19: framhaldið av teirri óskrivaðu søguni um ommu Pippi, myndin er av ommuni, sum stendur á hondunum.omma pippi

Niko bleiv við at hugsa um sjórænaraskipið. Hvussu kundi hon sleppa út har at hyggja? Hon fór oman á keiina, har lá eitt ovurstórt hvítt skip, hon fór til ein mann og spurdi, -Sigla til út í fjørðin? Maðurin gløddi við, -also meinar tú til Nólsoyar? So er tað hatta skipið, og hann peikaði á eitt lítið svart skip, sum lá har. Tað skipið æt Ritan. Nú visti Niko, hvussu hon skuldi spyrja – sigla tit til Nólsoyar? Ja, um eina lítla løtu, segði maðurin, sum arbeiddi umborð. Niko fór umborð á Rituna, og skjótt fór Ritan skúmandi av Havnini. Niko stóð úti á dekkinum, og tá ið sjórænaraskipið var í eygsjón sprakk hon upp á brúnna til skiparan og segði -her skal eg av! Skiparin hugdi púra býttur at henni –heldur tú at hetta er ein fjarðabussur við stoppistøðum? Nei, tú sleppur ikki av, far niður undir og set teg! Niko bleiv bæði ørg og forskammað, hon hevði hildið , at Ritan virkaði sum ein bussur á havinum. Hon fór ut aftur á dekkið at hyggja at sjórænaraskipinum. Har sá hon eina ræðuliga sjón: upp við mastrini stóð onkur bundin, hann var í grønum klæðum og rundan um hann gingu sjórænarar og garteraðu. Knappliga blivu allir stillir og stillaðu seg á rað og nú kom ein stórur maður í fjaðrahatti við svørtum skeggi út á dekkið á sjórænaraskútuni, tað mundi vera skiparin, tí at hann gav boð og skeldaði og peikaði upp í luftina við hondini og við... ja Niko sá tað týðiliga við einum króki! Hann hevði ein krók til hond. Niko hugdi upp har, sum maðurin og allir sjórænararnir hugdu og sá eitt ljósareytt flogkykt við lýsandi veingjum. Sjórænararnir fóru allir at royna at skjóta eftir hesum, men tað fleyg burtur. Nú fleyg tað tætt yvir til Rituna –Hey! Rópti Niko, hey, hvør ert tú, hvat gera tit á sjórænaraskipinum. Flogkyktið fleyg ímóti Niko og hekk í leysari luft beint framman fyri Niko. Vinur mín er fangi, og ....

Dec 18, 2014

Tá ið Niko fór til Havnar 19

Loysn til søgu 18 :  ein søga um ommu Pippi, sumer ikki skrivað enn

Nú mátti Niko ikki gloyma at fara at heilsa ommuni frá gentuni á rossinum. Hon fór upp í gjøgnum tær longu trappurnar, og áðrenn hon visti av hevði hon gingið heilt upp á takið. Tað var stuttligt, tí av takinum sá hon heilt út á Nólsoyarfjørð og út til Nólsoyar. Á fjørðinum sá hon eitt stórt skip, og dekan og píka og fakasjey og hálvgum trettan!! Tað var eitt sjórænaraskip, tað sá hon á flagginum, bara teir ikki lupu á Havnina, tí Skansin í Havn hevði bara rustaðar kanónir, tað visti Niko.

Nú fór Niko inn í køkin til ommuna, tað var merkiligt, hon sá ikki ommuna, ikki ordiliga, hon sá bara føturnar og beinini á henni sum stungu upp í loft, stríputar sokkabuksir og morreyðar mjúkar skóleistar. –Halló, góðan dag! segði Niko við føturnar, og annar fóturin vinkaði eitt sindur. Og nú hoyrdi hon okkurt svara av gólvinum, og tá ið hon hugdi niður, sá hon høvdið á ommuni tætt við gólvið, tí at omman stóð á hondunum – og gekk á hondunum. Niko misti púra málið. –Góðan dag, segði omman, hvør ert tú góða? Niko visti ikki, um hon skuldi bukka seg niður, ella fara upp á hendurnar at standa ella hvat. Tíbetur tók omman beinini niður og vendi sær rættan veg. –Nei eg plagi viðhvørt at lata blóðið renna niður í høvdið úr beinunum, segði omman, tað er so gott fyri blóðtrýstið. Niko væntaði næstan at síggja blóð koma úr oyrunum á konuni, tí hon var tomatreyð um andlitið. –Eg skal heilsa frá ommudóttur tíni í Vestmanna, segði Niko, vit møttust á Kjalnesi, og fylgdust nakað á leið. O, takk, takk , takk segði omman, kom og fá tær eitt sindur at eta. Nú fóru tær báðar at fáa sær, meðan børn og apur lamiteraðu í garðinum. –Hví eru so nógvar apur her? Eigur tú nøkur ross? Eigur tú hasi børnini? Niko spurdi og spurdi. Omma rossagentuna átti ikki børnini, tað vóru grannabørn, sum komu inn at spæla við apurnar næstan hvønn dag. Men apurnar búðu her hjá henni, hon hevði einaferð sagt við Harra Nilsson, at hann mátti endiliga bjóða familjuni í Afrika ein túr til Føroyar, ja um hann hevði nøkur systkin ella systkinabørn. Og 14 dagar seinni komu 33 apukattar við Norrønu, tey fluttu øll inn til ommuna, og Harra Nilsson kom viðhvørt úr Vestmanna at vitja. Nei, omman átti eingi ross, rossahúsið var til rossið hjá ommudóttrini, men har vóru tríggir básar, so tað kundi hava onkran at vitja seg og hava pyjamasparty eisini. Niko spurdi eisini ommuna, um hon visti, hvat skip hatta var í fjørðinum. Nei, tað hevði hon ikki sæð.

Tá ið Niko fór til Havnar 18

Loysn 17: Karius og Baktus

 

untitled

Niko hevði spurt eina konu, hvar Nikolaj Mohrsgøta var, og konan hevði peikað henni á vegin. Tá ið Niko kom til Nikolaj Mohrsgøtu, gitti hon beinanveg, hvat var húsið hjá rossagentuommuni. Tí hon sá eitt hús, sum sá so stuttligt og sjáldsamt út, at tað mátti vera húsið hjá ommuni hjá eini sjáldsamari rossagentu. Húsið var reytt, og tað hevði tríggjar kvistar hvørju megin, og tað stuttliga var, at kvistarnir vóru allir málaðir í hvør sínum liti, bláur, gulur, lilla, grønur, ljósareyður, turkis. Trappan, sum var framman fyri húsið, gekk fyrst til úthurðina, so til eitt vindeyga á loftinum, so til eitt vindeyga á einum kvisti og so heilt upp til skorsteinin. Hetta var merkiligasta trappa, Niko hevði sæð, og øll trappan var pyntað við perum, og vættrar gingu upp og niður eftir trappuni, also ljósvættrar Eitt rossahús var bygt upp í húsini, og tað hevði vindeygu og urtapottar í vindeygunum akkurát sum vanlig hús og postkassa á vegginum. Niko hugsaði, tað er smart, so kunna rossini semda brøv til sínar vinir í øðrum oyggjum og londum. Í urtagarðinum stóð eitt stórt jólatræ við ljósperum, og har dansaðu børn og dýr, ja dýr, tí ímillum børnini vóru apukattar, sum dansaðu. Apukattarnir vóru í menniskjaklæðum buksum og troyggju, so Nikolina sá næstan ikki mun á apu og barni. Nikolina helt at hetta sá so stuttligt út, at hon fór oman í garðin at dansa við. Meðan tey dansa, nú kemur omman í eitt vindeyga og sigur, at nú skula øll fáa okkurt gott at eta. Og nú sá Niko eitt, sum hon helt vera so snilt, tað var akkurát sum ein elevatorur. Omman hevði eina stóra kurv við bollum og kakao og koppum, so loraði hon kurvina niður í einum bandi, so fingu børnini sær. Aftaná togaði hon kurvina uppaftur, og næstu ferð hon kom niður var hon etandi full av bananum, og tær vóru til apurnar, men børnini sníktu seg til at fáa sær eina eisini. Hetta snilda elevatoruppfinnilsið hugsaði Niko  nógv um.

Dec 16, 2014

Tá ið NIKO fór til Havnar 17

 

LOYSN 16: Stalaktittur og Sinkadusur (eftir Bergljót av Skarði

clip_image002

Niko skuldi nú finna Nikolaj Mohrsgøtu. Hon visti ikki, hvar tann gøtan var, men hon hugsaði, hon kundi bara spyrja onkran. Tá ið hon kom oman í býin, kom hon gangandi fram við einum fossi, og hon gekk fram við ánni ígjøgnum ein dal. Í ánni brúsaði vatnið, og omaneftir komu tveir kúllar siglandi, skip teirra var ein proppur av eini sodavatnsfløsku. Annar teirra var reyðhærdur og hin svarthærdur. Men teir vóru so smáir, at teir sóust ikki við berum eygum, og teir hoyrdust ikki við berum oyrum, og teir føldust ikki við berum hondum, ja teir vóru smærri enn prikkarnir á einum rundstykki. Niko sá sostatt bara ein gulan plastikkpropp koma siglandi, og hon hugsaði, at onkur grísapisa hevði gloymt at brúkt ruskspann. Hon skundaði sær oman til áarbakkan og toygdi seg eftir proppinum. So tók hon proppin í lumman, tí hon skuldi tveita hann í eina ruskspann, sum var har í nánd.

Niðri í lummanum í proppinum var eitt ringt skil, teir báðir jassarnir høvdu fingið sjóverk og vildu spýggja, teir neyðhildu sær í propskantin og í hvønn annan. Tann reyðhærdi hevði ein eyrhakkara í hondini og tann svarthærdi ein spaka, og teir skeldaðust, sum eg veit ikki hvat. Annar segði,- Tað er tín skyld, alt tað heila, hevði tú ikki endiliga skulað bygt hasi stóru húsini við altan, so var hetta aldrin hent. Hin svaraði, meðan hann hevði spakan á loft, jú tað var hent kortini, tí har vóru aðrir jassar fluttir inn, beint yvirav, eitt húski eg haldi tey høvdu minst tretivu børn....men nú blivu báðir jassarnir syftir upp í loft og máttu aftur neyðhalda sær hvør í annan. Tá var tað Niko, sum tveitti proppin í eina ruskspann.

Dec 15, 2014

Tá ið Niko fór til Havnar 16

LOYSN 15: Smørbukk (ævintýr)

080

Endiliga, endiliga sá Niko húsini í Havn. Hon stóð á Húsareyni og skoðaði landsins høvuðstað, og hesaferð mundi tað vera rætt: ræðuliga nógv hús og ljós og ein ovurstór kei. Nú skuldi hon bara fyrst fara til ommu hasa gentuna við heilsanini, og so heim til sína egnu ommu.

Har var skurslut at ganga, nógv grót og lítið av grasi. Hon spældi sær við at spæla “jørðin er eitrað”, tað bar væl til, tí har var so stutt ímillum steinarnar, at hon fekk væl hoppað stein av steini. Summir steinar vóru óslættir og aðrir vóru rundir og slættir, summir vóru bara gráir, aðrir vóru mosavaksnir – hvítir og grønir. Í lummanum lá urið, men Niko helt ikki urið var so spennandi, tí hon visti ikki, hvat mann skuldi brúka tað til. Men meðan hon hoppaði, hevði hon hondina í lummanum og pussaði bara spakuliga, tá ið hon hugdi at urinum einaferð, stóð urið á 2008. Tætt við vóru stórir klettar við gloprum og holum inn ímillum. Knappliga sá hon tveir steinar við einum blóðreyðum bletti á, hon stúrsaði við, var hatta blóð, var kanska onkur dripin her? So kundi hon kanska hjálpa løgregluni at loysa morðgátuna. Hon fór nærri, men nú sá hon, at hon hevði sæð yvir seg, har var einki reytt og einki blóð, bara tveir steinar, sum lógu har beint við inngongdina til eina holu millum tveir klettar, holan sá spennandi út, og Niko kreyp á øllum fýra inn ímillum klettarnar. Har var skýmligt inni, men tað var merkiligt, nú sá hon aftur steinar við einum reyðum bletti, teir lógu í runding, og mitt í rundingum var ein eitt sindur størri steinur eisini við einum reyðum – á nú sá hon, eini reyðari tungu! Á píkafaka hatta vóru dýr! tey vóru livandi! Niko skuldi venda sær og skunda sær út aftur, men hvat galt? Teir báðir steinarnir, sum høvdu ligið uttanfyri í áðni, vóru nú á veg inn, og Niko slapp ikki út aftur, tí inngongdin var ræðuliga trong. Niko visti ikki síni livandi ráð, kanska vóru dýrini vandamikil? Niko royndi at gera seg so lítla sum møguligt og kroysti seg upp ímóti vegginum. Teir báðir, sum komu inn, fóru upp í rundingin til hinar. Og hevði Niko skilt teirra mál, so hevði hon hoyrt eina søgu um, hvussu vandamikið tað er at fara út millum menniskju. Niko bakkaði á øllum fýra útaftur.

Dec 14, 2014

Tá ið Niko fór til Havnar 15

 

Nú sá Niko eini stór hús við flagtaki, tey flaggaðu við donskum flaggi. Niko gekk á koyrivegnum, ikki nógvir bilar vóru, bara onkrir lastbilar og treylarar. Uttanfyri gingu menn í grønum klæðum og arbeiddu upp á ein lastbil.

Niko gekk og gekk, mótbrekka var beint í bróstið. Nú mitt sum hon gongur í egnum tonkum og hugsar um jólagávur, nú hoyrir hon onkran rópa. –Hjálp, rópar hetta, men tað ljóðar so veikt og kvalt. Niko sær einki har á vegnum. Hon roynir at ganga eftir ljóðinum og fer av vegnum. Eitt sindur oman fyri vegin sær hon ein posa, ein vanligan eplasekk. Hann stendur upp og niður og band er bundið fyri kjaftin. Tað var løgið, rópið kemur úr posanum. –Halló, segði Niko, -er nakar har? –Hjááálp, rópar í posanum, og Niko sær at hetta livir innaní og stingur okkurt út í posan. Nú fer Niko at royna at loysa posabandið. Skjótt stingur ein drongur høvdið uppúr og kemur so allur úr posanum, í hondini hevur hann eina skeið. –Hvar er hon? sigur drongurin, -Sást tu hana? Hvør? Hvørja? Niko visti ikki, hvat hann tosaði um. Vit mega skunda okkum, áðrenn hon kemur, segði drongurin. Eg búgvi í Kaldbak, hvar fert tú? –Til Havnar, segði Niko, men tað er ræðuligt sum her fór at lukta illa. Ja, hatta gera tær altíð, segði drongurin og var vekk sum eitt fok. Hann rann oman gjøgnum brekkuna niðan fyri húsini við flagtaki. Niko skundaði sær longur fram á vegin, tí tað stinkaði so illa, at hon var næstan kvald.

LOYSN 14: Bíbilsøgan um Jósef og Mariu

clip_image002

Dec 13, 2014

Tá ið Niko fór til Havnar 14

 

LOYSN 13: Stjørnueyga eftir Topelius

Nú visti Niko ikki , hvat hon skuldi gera við barnið. Tað var lítið og tað hugdi upp á Niko, eyguni glampaðu sum smáar stjørnur, men Niko visti væl, at sovorðin smá børn grótu ofta bæði eftir mati, og tí at tey vóru svong, og hon hevði onga suttufløsku hjá sær. Hon hugdi rundan um seg, kanska hon kundi lata góðum fólki barnið. Hon kundi kanska havt tað við sær til Havnar og latið tað inn á politistøðina saman við urinum, men áðrenn hon kom til Havnar mundi barnið verða bæði vátt og svangt. Hon tók reimina úr buksunum og bant barnið upp á bakið, so fór hon til gongu til næsta hús. Tað var eitt hvítt hús við nógvum jólaperum og øðrum pynti uttanfyri. Konan í húsinum var bæði blíð og týð, hon bjóðaði Niko bæði mat og song og alt. Og hon lovaði, at barnið skuldi onga neyð hava, hon skuldi nokk lata tað til foreldrini.

Niko var væl til passar, mett og væl sett, tá ið hon helt á Hórisgøtu í fagrasta veðri, tað var í lýsingini, men stjørnur vóru enn at síggja. Áðrenn hon var farin frá húsunum á Oyrareingjum hevði hon pussað urið so fast og skjótt, sum hon var ment, og knappliga slóknaðu tølini og tað brakaði í urinum, sum okkurt var rustað. Øll tølini vóru burtur eina góða løtu, Niko hopaði ikki, at hon hevði brotið urið, tí hon átti ikki urið. Nú meðan hon sat og hugdi at urinum, kom eitt tal til sjóndar, og tað var null. Null, hugsaði Niko, tað er ikki ein gong eitt tal, null er einki.

Tá ið Niko var komin niðaná, sá hon tvey fólk koma, ein mann og eina kvinnu, tey leiddust ella hann styðjaði hana. Tá ið tey komu nærri, hoyrdi Niko hvat tey prátaðu um. Hann segði – Jamen góða, har var einki pláss á hotell Føroyum, og tú vildi ikki inn á Natostøðina í Mjørkadali. – Nei, segði konan, har fari eg illanstíð, eg eri pasifistur. Nú sá Niko , at konan var so øgiliga tjúkk, og Niko visti væl, at tá ið konur høvdu so stóran búk, høvdu tær eitt barn í búkinum. –Jamen segði konan, -ætlar tú at eg skal eiga hetta barnið úti? Tí eg føli, at tað verður skjótt. -Vita um tú orkar at ganga yvir til handa garðin har yviri, eg haldi, at eg síggi eitt seyðaból ella eitt seyðahús har yviri, segði maðurin. Og tey fóru spakuliga yvir ímóti einum seyðahúsi sum stóð undir einum bakka.

Dec 12, 2014

Tá íð Niko fór til Havnar 13

 

LOYSN 11+12: Pippi Langsokkur (Astrid Lindgfren)

clip_image002

Nú noyddust Niko og tann fremmanda gentan at ríða allan vegin suður aftur. Men tað var hugnaligt hjá Niko at hava onkran at práta við, og tá i ð tær skiltust innast í Kollafirði, lovaðu tær at skriva saman á Myspace. Tá ið gentan var farin, mintist Niko til, at hon hevði gloymt at spyrja hana, hvussu hon æt. Men hon hevði fingið at vita, hvar omma hennara búði í Havn, og Niko hevði lovað gentuni at fara inn á gólvið at heilsa frá henni og ynskja ommuni gleðilig jól.

Niko stóð nú á Oyrareingjum, hon sá Kollafjørð toyggja seg so langt eygað rakk. Tað var nokso møtimikið at skula ganga Hórisgøtu, hon var bæði brøtt, og í dag var nokso fitt av kava. Sum hon stendur og hyggur upp í brekkuna, nú sær hon eina sletu koma við fúkandi ferð omaneftir. Hon sær tvey fólk á sletuni, tað fremra hevur eitt barn í kneppinum. Barnið er rættiliga lítið og væl pakkað inn í ein skinnposa og í ullintum vøttum. Niko hugsaði –Tey eru ikki í ordan at skreiða so skjótt við hasum barninum, tey kunna missa tað ella renna á ein stein. Men nú sá hon, hví tey høvdu so nógvan skund: í hølunum á teimum vóru tvey stór dýr í fullari ferð, tað sá út sum úlvar, men tað kundi tað so ikki vera, tí tað visti Niko, at úlvar eru ikki í Føroyum. Og nú meðan henda villa reið fer fram fyri eygunum á henni, hendir tað, sum ikki mátti henda: mamman missir barnið, ella kastaði hon tað? Knýtið við barninum kom singlandi gjøgnum luftina og endaði beint við føturnar á Niko. Dýrini bráðsteðgaðu, vendi við og ætlaðu sær eftir barninum, men tá var Niko so knøpp at taka barnið upp, so dýrini fóru so nakkalong sína leið. Sletan við teimum báðum fólkunum hvar inn íÍmóti Kollfjarðadali.

Tá ið Niko fór til Havnar 12

 

Alla tíðina meðan tær riðu, hildu tær eyga við bilinum á vegnum niðri undir. Hann koyrdi kanska 120 km um tíman, men ryssan rann tað dýrasta hon var ment og so fór at muna, nú var bilurin ájavnt við tær, og so fóru tær framum. Maðurin í bilinum visti ikki, at tær jagstraðu hann omanfyri, so hann hevði minkað ferðina nakað. Nú fór gentan at snara rossinum spakuliga oman ímóti vegnum, og við landsfjósið komu tær á vegin beint framman fyri bilin. Rossið stóð beint framman fyri bilin. Maðurin fór at floyta og veittra tær burtur. Men gentan bað rossið verða standandi, meðan hon og Niko fóru av. Gentan fór yvir til bilin og segði manninum, at hann mátti taka ábyrgd av sínum gerðum. Niko var forfard, men hon var eisini sera errrin av gentuni, at hon tordi. Maðurin bleiv illur og fór at tosa um óargalig børn. Hann skuldi nokk fleingja hana, segði hann og kom úr bilinum. Men gentan tók ímóti honum, tók um búkin á honum og lyfti hann upp á ryssuna. –Hjálp, rópti maðurin, sum ongantíð hevði riðið fyrr, -Hjálp eg detti. –Nei, ikki, vissi tú situr stillur, segði gentan. –Nú skalt tú ringja til løgregluna, segði gentan, -tú hevur telefon ha? Nei, segði maðurin, men hann leyg, tí hann hevði telefon í lummanum. Ná, segði gentan, so kanst tú dansa eitt sindur, og hon bað ryssuna dansa, men tá bleiv maðurin so bangin, at hann rópti, jú jú eg havi , eg skal nokk.

Ryssan gjørdi nøkur dansistig, og maðurin neyðhelt sær í faksið. –Og tú skalt syrgja fyri, at seyðurin liggur ikki og pínist á vegnum. –Ja, ja rópti maðurin. Og hann ringdi, og løgreglan fekk fatur á bóndanum, og maðurin skuldi gjalda. Men Niko helt, at tað var eitt sindur synd í manninum, tí hvør skuldi vera á vegnum bilar ella seyður? Men sjálvandi hann koyrdi ræðuliga skjótt, tá ið hann rakti seyðin.

Dec 10, 2014

Tá ið Niko fór til Havnar 11

 
(LOYSN 10: Tornarósa, hoyrir til 9. des)
Ein søga um Niko, sum er á veg til Havnar at fara til sjónleik. Hon býr á Viðareiði. 
Meðan Niko situr og hvílir seg við koyrivegin á Kjalnesleiðini, nú hoyrir hon dun av hestahógvum aftanfyri seg, hon hugsar, tað man vera ein av hasum riddarunum av Selatrað ella úr Hósvík, kanska geitarbukkurin, men tá ið hon vendir sær við at hyggja, nú er tað ein genta. Gentan ríður fullspeed á einum stórum hesti. Tá ið gentan sær Niko, togar hon í teymarnar og sigur prrrr!!! Hesturin bráðsteðgar. –Hey! Hvat gert tú, hvar fert tú? Spyr gentan . –Eg hvíli meg. Eg fari til Havnar at vitja ommu, og so fari eg til sjónleik, sigur Niko. –Skula vit fylgjast sigur gentan, eg skal til Vestmanna, so kunna vit fylgjast til Kollafjarðar. –Ja, segði Niko, men tú situr so høgt uppi, eg fái næstan ikki prátað við teg. –Jamen tú skalt eisini ríða, sigur gentan. Bukka teg niður, segði hon við hestin , og píkasjey, hesturin legði seg á knæ við frambeinunum og lovaði Niko at gleiva yvir um seg. Meðan tær ríða, práta tær um alt møguligt. Niko er øgiliga glað, at hon er sloppin á hestbak. Tann fremmanda gentan sigur, at hon eigur eisini eina ommu í Havn, men sjálv býr hon í Vestmanna, einsamøll í einum húsum. –Ha einsmøll? Spyr Niko. Ja, tú kanst gott sleppa at vitja meg, men tú mást minnast til at í mínum húsum liggja øll við beinunum á høvdalagnum og høvdinum á fótalagnum. Um tú kemur, kunna vit fara at baka ella fanga tjóvar ella okkurt annað stuttligt. Vit kunna eisini spæla apukatt. –Hvat er tað at spæla apukatt? Spurdi Niko. Tað er at klúgva uppi undir loftinum og kappast við harra Nilson. Niko varð næstan í ørviti, sum henda gentan prátaði. Knappliga síggja tær ein bil, sum kemur við fullari ferð og bremsar við hvínadi bremsum og skreiðir eftir vegnum, tá ið hann steðgar liggur ein seyður pinnastillur framman fyir bilin. -Og píka!, segði gentan, hasin má fara til løgregluna at boða frá, tí seyðurin liggur og pínist, og bóndin skal hava endurgjald.
clip_image002
–Hvussu veitst tú alt hatta? Tað er tí at eg gangi ikki í skúla, men havi av tí sama tíð at fylgja við øllum sum fyriferst. Nú síggja tær, at maðurin koyrir uttan um seyðin og setir ferðina upp. –Píka, segði gentan, hann ætlar at stinga av! Tað skal hann ikki sleppa! Og hon vendi hestinum og segði við hann -Renn! Tí nú ræður um! Niko, mundi dottið afturav, tá ið hesturin knappliga setti ferðina upp, men hon fekk í aðra flættuna á gentuni og helt. Bilurin var ein grønur mazda, og hann fór sum ein pílur eftir vegnum. Rossið var ein grá ryssa við hvítum prikkum, hon fór niðan í hagan og tvísporaði so sama veg – norðureftir.



Dec 9, 2014

Tá ið Niko fór til Havnar 10

 

LOYSN 9: Øskudólgur (ævintýr)

Niko fer fram á leið, nú er gott veður, kalt men turt og gott geingi. Sum hon gongur, sær hon hinumegin sundið eina viðarlund, tað man vera Selatrað, hugsar Niko. Trøini stóðu so vakurt grøn, men hvat var hatta. Niko helt seg síggja eitt slott inni í viðarlundini, men tað visti hon, tað kundi ikki passa, tí í Føroyum vóru eingi slott og ongar prinsessur. Hon tók lummalyktina fram og royndi at lýsa yvir um sundið. Jú, hon hómaði tvey hvít torn innan fyri øll trøini, men hon sá ikki sjálvt húsið, so tøtt vóru trøini.

clip_image002

Nú kom ein maður á hestbaki fram til trøini, hann royndi at sleppa ígjøgnum, men trøini toygdu sínar greinar ímóti honum og vundu seg um armar og bein á honum, so at hann hekk púra fastur og slapp ongan veg, brátt kom ein annar riddari, og tað sama hendi, um eina stund hingu nógvir ungir menn fastir í skógargarðinum rundan um slottið, og teir hingu pinnastillir, tað var sum teir svóvu. Nú sá Niko ein ungan mann koma á einum kritahvítum hesti við reyðum saðli, hann hevði eitt gylt svørð í høgru hond. Tá ið hann kom til trøini høgdi hann við miklari megi eftir greinunum, og eitt fyri og annað eftir máttu trøini benda seg til viks, so at hann slapp framvið. -Vaknið, vaknið øll, rópti hann. Og Niko hvakk við, hon var sjálv næstan sovnað, har hon stóð, men nú fór hon aftur til gongu, og hon hugsaði – Tað hevði verið stuttligt at havt onkran at fylgjast við. Hetta er ein langu túrur, og enn eri eg ikki komin til Kollafjarðar. Hevði eg bara havt ein hest, eg síggi alla tíðina hestar, men summir búgva í vatni, og aðrir eru ikki hestar men geitarbukkar. Niko tók aftur urið upp úr lummanum, hon visti ikki, hvussu tað virkaði, men hon visti, at har var okkurt løgið við tí. “Gníggja her”, hon skuldi havt pussimaskinuna hjá pápanum, so hevði hon orkað betur at gníggjað. Hon tók annan vøttin og fór at pussa urið. Tølini flyta seg spakuliga, men tess skjótari hon pussar tess skjótari flyta tey seg, nú eru tey á 1920, hon kýtir seg ordiliga, men tá ið tey koma á 1945, tá er hon púra fyriløgst og má seta seg niður.

Tá ið Niko fór til Havnar 9

LOYSN 8: Eldførið (H.C. Andersen)

 

 

Í Hósvík var so øgiligt fólk á gongd. Niko sá, at tey fóru øll í bygdarhúsið. Tey flestu skundaðu sær, nógv av teimum runnu. Niko bleiv forvitin, so hon fór aftaná. Uttan fyri dansistovuna stóðu tvey ross, annað skínandi svart og hitt kritahvítt. Niko hevði altíð ynskt sær eitt ross, hon fór yvir og streyk teimum um snáina, hon hevði so gjarna viljað sloppið ein ríðitúr. Tá sá hon, at ein geitarbukkur stóð eitt sindur burtur frá. Niko fór yvir og skuldi kína honum eisini, men hann sletti við høvdinum og vendi hornunum ímóti henni, so hon skundaði sær burtur. Hon troðkaði seg inn um dyrnar, har var øgiliga trongt, men tá ið hon kom nakað inn í gongina, sá hon inn í dansistovuna. Har sat ein so alvøkur genta og hjá henni stóðu tríggir dreingir. Tveir teirra vóru fínir, í flottum jakka og fjøðurhatti og hvítum hosum og litføgrum hosubondum, annar hevði eina bók í hondini og hin eina fiól. Hin triðji var í stoppaðari troyggju og bøttum buksum, hann var í ongum hosum, men bara í tuflum. Hesin triðji stóð við eini kráku í aðrari hond og eini tuflu í hinari, og hann helt talu. Hann segði, at hann vildi fegin hava gentuna til konu, men fyrst ætlaði hann at kóka hesa krákuna í hesi tufluni, eftirsum at kokkurin longu hevði tendrað komfýrin. Niko hugsaði við sær, at um tú setir tufluna út á ein heita kókiplátu, so kemur eldur í hana, men nú fór Niko yvir til sjálvtøkuborðið at fáa sær breyð og mjólk.

clip_image002

Meðan hon stendur og etur breyð við sjoko uppá, hoyrir hon ein perlandi látur , tað er hin pena gentan, sum flennir. Og nú sær hon gentuna og drongin við krákuni fara rennandi út, bæði seta seg á geitarbukkin, og burtur eru tey. Øll fólkini fóru út í dyrnar at hyggja, men skjótt komu tey inn aftur og fóru at fáa sær at eta.

Dec 7, 2014

Tá ið Niko fór til Havnar 8

 

LOYSN 7: Reyðhetta (Grimms ævintýr)

Nú gekk Niko á koyrivegnum, nógvir bilar koyrdu bæði suðureftir og norðureftir. Meðan hon gekk, tók hon urið upp úr lummanum og fór at hyggja nærri at tí. Hon vendi og snaraði tí, og aftanfyri á baksíðuni sá hon skrivað “gníggja her”. Ha? Gníggja? OK, hon at gníggja við hondini, men tað hendi einki petti, so tók hon hálsturriklæði at gníggja við, tí tað var so mjúkt sum ein pussiklútur. Hon gníggjaði og føldi, at tað bleiv ordiliga heitt, so hoyrdi hon eitt heilt spakuligt murrandi ljóð, hon vendi urinum, og nú sá hon, at pinnurin var farin at mala, og tølini vóru farin at skifta, tey runnu spakuliga runt, nakað sum tølini í kilometurteljaranum í einum bili, aftaná 9 kom null og so umaftur frá 1. Tess skjótari hon gníggjaði, tess skjótari mólu tølini. Hon bleiv ordiliga móð í hondini av at gníggja, so hon helt uppat, og tá stóð pinnurin á 1835.Løgið hugsaði Niko, man tað vera eitt árstal? hvat mundi henda í 1835 ?

clip_image002

Tað vóru ikki nógv fólk til gongu, men nakað sunnanfyri Áir, sá Niko ein ungan mann, hann var ræðuliga fínur, í bláum eyðkennisbúna við reyðum strikum á buksubrókunum. Hann stóð og gjørdi okkurt beint við eitt træ, sum stóð við vegin so einsligt, Niko var forvitin , so hon fór at ganga skjótari. Tá ið hon kom yvir til træið, var maðurin farin at klíva upp í træið, og nú sá Niko , at ein gomul kona sat við fótin á trænum, hon var avgomul, kundi verið langomma hansara. Niko hugdi upp í træið aftur, men nú var maðurin burtur. Løgið hugsaði hon, hatta má eg kanna, og hon kleiv upp og sá, at træið var opið innan, og mann kundi fara niður í, sum inn í eitt hús. Hon so gjørdi, men tá bleiv hon bangin, tí har niðri sat ein hundur við so stórum eygum sum Vesturkirkjan, hann sat á einum pengakassa, og drongurin stóð har eisini. Niko kúvendi, royndi at klóra seg uppaftur úr trænum. Hon skurslaði sær knøini, men tað legði hon einki í, hon vildi bara burtur frá hasum hundinum. Tá ið hon kom aftur á vegin, segði hin gamla konan –Nú, hevur tú tað? -Hann er har niðri enn, segði Niko, og eg veit ikki, um hann nakrantíð kemur uppaftur. So skundaði Niko sær sín veg, hon hugsaði enn um tann stóra hundin, hvat nú, um hann slapp upp úr trænum?

Dec 6, 2014

Tá ið Niko fór til Havnar 7

LOYSN 6: Risin og kellingin (føroysk søgn)

Tað var ein øgiliga langur teinur at ganga til brúnna, tað var farið at kava, og Nikolina var nokso móð. Hon hevði gist á Eiði, men var farin heilt tíðliga upp fyri at kunna ganga, meðan tað var ljóst. Hon var farin upp í sólarrenningini, og tá ið hon steig út á trappusteinin, kom sólin akkurát upp, himmalin var reyður og gulur. Sum hon stendur og nýtur sýnið, hoyrir hon eitt andskræmiligt skríggj –Flýttu þér, sjáðu sólina! Hon bleiv illa við, men aftaná var púra kvirt, so var hon farin til gongu suðureftir tann vegin, sum fólkini høvdu greitt henni frá, at Havnin var.

clip_image002

So nú gekk hon á brúnni, eingir bilar vóru enn, tí klokkan var ikki meiri enn 7 á morgni. Av brúnni sá Niko yvir á Nesvík, og har var onkur uppi sá hon, ein smágenta gekk í fjøruni og hentaði skeljar. Hon var í reyðari húgvu og stríputum sokkabuksum. Mamma hennara stóð aftanfyri hana við eini tasku, -Hvat gert tú? spurdi hon gentuna. –Eg henti skeljar til ommu, hon kann brúka tær at pynta við í urtagarðinum, og so ætli eg mær eisini at taka lyng í haganum, so kann hon gera sær eina jóladekoratión. –Ja, men nú skalt tú fara, nú er dagur komin, hygg tak taskuna, ynsk ommu góðan betring og heilsa henni frá okkum. Ja mamma, segði gentan. So fór gentan beina leið niðan í hagan, tí hon skuldi vitja ommu sína, sum var sjúk. Omma hennara búði á ellisheiminum í Streymnesi , og tey plagdu bara at ganga gjøgnum hagan. Niko fór aftaná við urinum í lummanum. Nú sá Niko, at gentan legðist at henta lyng, hon stappaði lyngin í taskuna. Meðan gentan liggur á knæ og slítur lyng, nú kemur ein gomul kona til hennara. –Hvar fert tú lukka. –Eg fari at vitja ommu, tí hon er sjúk. –Hvar býr omma tín lukka? spyr hetta, men Niko helt, at tað var ikki ein kona, men okkurt, sum var latið í sum ein gomul kona, tí málið var so undarliga hart og grovt. –Hon býr......nei tað sigi eg ikki, og nú má eg skunda mær, segði gentan, og burtur var hon. Tá sá Niko , at konan læt seg úr frakka og húgvu og hárið og nøs og øllum og hvarv niðan í mjørkan.

Dec 5, 2014

Tá ið Niko fór til Havnar 6

LOYSN 5: Nykurin á Eiði (føroysk søgn) clip_image002

http://snar.fo/sagnir/eidi/nykurin/

Móti kvøldi sá Niko Havnina, ella tað sum hon helt var Havnin, nógv hús, nógv ljós og ein stór kei. Hon sá eisini út í hav, veðrið var frálíkt, mánalýsi og stilt. Niðri við sjógvin sá hon, at ein fótbóltsdystur var í gongd, og hon kendi, at annað liðið var EB-Streymur, hon kendi búnarnar, tí hon og pápi hennara hildu nevniliga við EB-Streymi. Ikki nógv fólk var og hugdi, við annan endan á vøllinum stóðu tveir stórir steinar, ein stórur og tjúkkur og ein meiri klænur. Niko rann oman til vøllin, -Vinna teir í EB Streymi, spurdi hon eina konu. –Noy, ikki í dag, men toyr vunnu í síðstu viku har suðuri í Havn. Har suðuri í Havn? Hvar var hon so? Hon noyddist at spyrja, sjálvt um tað var eitt sindur skammiligt ikki at vita, hvar hon sjálv var. – Tú góða ert á Eiði, segði konan, Havnin er handan vegin suðureftir. Og so yvir um brúnna.

clip_image004

Niko hugdi rundan um seg, hon hopaði, at eingin hevði hoyrt, at hon visti ikki , hvar hon var. Nú sá hon, at báðir teir stóru steinarnir stóðu ikki longur við vøllin, teir vóru fluttir eitt fitt petti. Hetta var løgið, Niko fór beinanvegin yvir til steinarnar at kanna málið. Nú hoyrdi hon okkurt, tað ljóðaði, sum steinarnir snakkaðu, -Tann stóri segði –Tað ber ikki til at hyggja at fótbólti nú, vit verða ov sein til at gera ørindini, nú er longu seint. Hin langi klæni steinurin svaraði –Nei,nei, vit skunda okkum bara, eg skal klúgva upp, so togar tú, OK? Og Niko mundi verið púra býtt, tá ið hon hoyrdi steinin svara á íslendskum, “já elskan.” Niko skilti eitt sindur av íslendskum, tí at hon hevði nevniliga eina gummu, sum búði í Íslandi, og hon plagdi ofta at kalla Niko “elskan”. Um eina stund vóru steinarnir komnir heilt oman í sjóvarmálan, løgið hugsaði Niko, akkurát sum hesturin, alt sum eg síggi fer útí, munnu steinarnir duga at svimja?

Dec 4, 2014

Tá ið Niko fór til Havnar 5

LOYSN 4 : Ólavur Riddararós (náttúrukvæði)

Niko helt seg minnast frá landalæruni, at Havnin lá norðast á Eysturoy, so hon fór treystliga at

ganga norðureftir. Men tað var ræðuliga langt, hon hugdi av og á eftir urinum, nú sá hon, at

pinnurin  vísti 1230. Hon gekk fram við Norðskála og Svínáum og Ljósá. Nú einaferð kemur hon til

eitt stórt vatn, har sá hon eina rúgvu av børnum, sum spældu á eini fløtu, summi runnu og onnur

sótu og hentaðu lyng, sum tey ætlaðu at brúka til jólapynt.

                                           
Nøkur børn sótu á einum lítlum rossi. Tað helt Niko síggja ordiliga  stuttligt út, so hon fór rennandi

at spæla við børnini. -Hey kann eg sleppa at ríða eisini? Rópti hon. Men nú hon kom nærri, sá hon

at børnini á hestinum sóu einki glað út, hon helt at tey smæddust hana, so hon rópti aftur – Hey, eg

eiti Nikolina, men øll kalla meg Niko, kann eg... men áðrenn hon hevði talað liðugt, duttu øll

børnini av rossinum. Tey skundaðu sær at reisa seg upp og rýma frá hestinum. Hesturin fór

spakuliga gangandi, og nú trúði Niko ikki sínum egnu eygum: hann fór gangandi beint út í vatnið,

og hann gekk so langt út, at hann fór heilt undir.

Dec 3, 2014

Tá ið Niko fór til Havnar 4

LOYSN 3: Robinson Kruso

 

Niko gongur so hugagóð í undirsjóvartunlinum millum Klaksvík og Leirvík við urinum í lummanum. Hon hevur hongt fleiri endurskin upp á seg, bæði aftan og framman og á høvdið og á bæði bein. Hon sær út sum eitt jólatræ, sum er farið til gongu, hvørja ferð ein billykt lýsir á hana.

Hesin tunnilin er breiður og ljósur, har er enntá eitt ljóslistarverk inni, Niko stendur eina góða løtu í tí bláa ljóshavinum og hyggur.

clip_image002

Tá ið eingir bilar eru, er ein egin, løgin friður inni í tunlinum. Hon hoyrir okkurt dryppa, drypp-drypp-drypp, og tað blágrøna ljósið skyggir blunk-blunk í eyguni á henni. Knappliga sær hon okkurt hvítt í tí bláa, tað er ein hestur, og á hestinum situr ein maður í bláum kappa við gullspenni undir øsinum. – Við síðuna av hestinum stendur ein genta, so vøkur sum sólin, síðar gular flættur og reyðan kjóla við gullkantum. Hon rættir manninum eitt vínglas, vínið skyggir reytt í glasinum. –Drekk nú, sigur hon, so verða vit altíð saman. Niko er so spent, hon roynir at krympa eyguni saman til at síggja betur. Maðurin rættir hondina út, og Niko heldur , hann fer at fáa sær at drekka, men alt í einum slær hann glasið úr hondini á gentuni og rópar –Nei, nei! Glasið fer í smæsta smildur, og maðurin vendir hestinum og fer tvísporandi avstað, hógvarnir duna í tunnilsvegginum, tá ið ein bilur kemur við nógvari ferð. Niko hevði verið so spent, at hon hevði staðið og kroyst urið í nevanum niðri í lummanum. Nú tók hon urið upp og sá at pinnurin, tí tað hevði bara ein pinn, vísti á 1105. Hon hugsaði, antin er hatta árið ellivuhundrað og fimm, ella er tað fimm minuttir yvir ellivu. Niko fer aftur til gongu við urinum í lummanum, og hon hugsar um, hví reiðmaðurin var so bráður at sleppa sær avstað, og hví hann mundi ikki vilja hava at drekka.

Dec 2, 2014

Tá ið NIKO fór til Havnar 3

 

(LOYSN 2: Snjóhvíta)

Nú gekk Niko eftir fjøllunum til Klaksvíkar. Henni dámdi ikki at fara ígjøgnum tunlarnar, teir vóru so myrkir og treingir, at um ein bilur skuldi komið, so var næstan ikki pláss fyri bæði bilinum og Niko.

Nú sá hon ljósini í Klaksvík, sum tað var ein stórur býur. Niko hevði verið í Klaksvík fyrr, tí hon hevði verið og svomið við skúlanum. Skuldi hon kanska farið at svomið, tá ið hon kom til Klaksvíkar?

clip_image002

Tá ið hon kom í Strandadal, sá hon eitt skip útfyri. Eitt jólatræ hekk í mastratoppinum. So er hetta nokk eitt skip fult av jólagávum, hugsaði Niko. Nú sær hon ein mann, sum lorar seg niður á sjógv í einum bjargingarbáti. Hann hevur ein pappageyk á økslini og byrsu um herðarnar. Tá i ð báturin rakar sjógvin setist maðurin at rógva. Nú hoyrir Niko, at teir umborð rópa á mannin – Robin! Robin! Tað er ikki her! Tað er ikki enn! Hetta er ikki tann oyggin! Nikolina helt , at hetta sá spennandi út. Hon fór at renna og kom við fullspeed oman í fjøruna, akkurát tá ið tann fremmandi steig á land. –Do you speak English, segði hann. Niko visti ikki, hvat hon skuldi siga, nakað av enskum dugdi hon úr sjónvarpinum –A little sindur, segði hon, og skjótt vóru tey bæði á veg til Klaksvíkar. Fremmandamaðurin fortaldi Niko, at hann var eingilskmaður og var rýmdur heimanifrá, tí at pápin ætlaði at noyða hann at verða handilsmaður. Nú helt hann, at kanska hann fór at búseta seg í Klaksvík. –Let’s go swimming segði hann, og Niko helt, tað var eitt frálíkt hugskot. Í svimjihylinum fóru tey at kava og svimja kapp. Niko svam undir vatninum, og tá sá hon okkurt sum lá og skygdi á botni. Hon skundaði sær upp at anda og fór so sum ein pílur niður á botn. Tað var eitt ur, men eitt sum toldi vatn. Niko helt urið sá løgið út, tí at tølini vóru als ikki sum á vanligum urum. Tey sóu meiri út sum árstøl. Niko fór við urinum til avgreiðsluna, og tey søgdu, at hatta urið mátti mann bara lata til politiið. Ja men eg fari til Havnar, har kann eg lata politinum tað, var Niko so skjót at svara. Tí hon var eitt sindur spent at vita, hvat hetta urið vísti. Kanska var tað eitt gandaur?

Dec 1, 2014

Tá ið Niko fór til Havnar 2

Hon læt seg væl í og skøddi seg, og so fór hon til gongu. Í fyrstani gekk hon á vegnum, men so vóru so nógvir bilar, at hon fór ígjøgnum hagan. Hon fann væl vegin, hon visti, at fyrst skuldi hon til Hvannasunds og síðani til Klaksvíkar.

clip_image002

Hon ræddist ikki at ganga, men hon bleiv eitt sindur kløkk, tá ið hon knappliga hoyrdi onkran tosa langt uppi í haganum. Hetta nærkaðist, og Niko krógvaði seg aftan fyri ein stein. Tá sá hon nakrar menn koma gangandi, teir gingu á rað, hon taldi teir, ein-tveir-tríggir...sjey vóru í alt. Teir høvdu allir spaka ella eyrhakkara á økslini. Nú vóru teir so nær, at hon skilti, hvat teir tosaðu um. – Nú verður gott at fáa nátturða, segði ein. –Ja, hvat gott man hon hava til okkara í kvøld, segði annar. –Eg veit, segði tann minsti, vit fáa pannukakur! – Tvætl í teg, segði tann elsti, hann hevði fult skegg og grova rødd, tað fingu vit í gjár. –Eg hopi bara ikki, at hin gamla konan hevur verið aftur og selt okkurt, segði hin grovmælti. –Eg vil hava pannukakur, segði hin lítli. Niko visti ikki, hvat í verðini teir tosaðu um, men nú ið teir vóru nær, sá hon at teir vóru so smáir sum børn, ja sum hon. Hon bleiv so forvitin, at hon fór aftaná teimum.

Teir fóru inn í eini lítil hús, og Niko fór aftaná. Har var ein so serstakliga vøkur genta inni, hon hevði ravnsvart hár, hvítt hold og reyðar varrar. –Sum tað er gott, at tú ert inni, segði ein av monnunum, hevur hin gamla ikki verið í dag? –Jú, segði gentan, hon vildi selja súrepli, men eg segði,at vit áttu so nógv súrepli og bað hana fara.

-Gott kvøld, segði gentan við Niko, hvussu eitur tú? –Eg eiti Nikolina, men øll kalla meg Niko, svaraði Niko. –Vilt tú hava nátturða saman við okkum?