The New Yorker hevur ofta stuttligar bloggar, hesin um matuppskriftir er sera viðkomandi, eg lesi ofta uppskriftir, hóast eg sera sjáldan geri mat (tað sama er nokk galdandi fyri bindiuppskriftir.)
Tey, sum lesa uppskriftir, siga altíð, at kókibøkur og bakibøkur eru sum skaldsøgur, og tað sigur eitt sindur um, hvussu vit í grundini lesa tær. Eins og ein góð søga fær ein góð uppskrift flutt okkum í lukkuland. Oxford English Dictionary lýsir skaldskap sum bókmentir sum “hava sum uppgávu at siga frá íspunnum hendingum.” Tað er tað, sum uppskriftir eru: søgur um ‘spælimáltíðir’. Lat teg ikki lumpa av, at boðsháttur verður nýttur (reinsa basilikum bløðini, flys leykin). Ja, tú fert kanska at gera tað í morgin, men beint nú gert tú okkurt annað. Sum tú liggur og lesur, lin við høvur á kodda, har er eingin leykur, men tú sært teg sjálva við hugans eyga flysa leykin, tú togar í tey pappírstunnu bløðini og gleðist um at síggja, at tú hevur als ikki skøvað løgini innanundir.
Recipes have a story arc. You need to get through the tricky early prepping stages via the complications of heat and measuring before you arrive at the point of happy closure where the dish goes in the oven or is sliced or served. When a recipe has many ingredients and stages and finicky instructions, it can be hard to concentrate, like reading a Victorian novel with so many characters that you need a dramatis personae to keep things straight.
Best at finna sær eina rabarbuuppskrift, og so endar tað við rabarbu crumble kortini…
No comments:
Post a Comment