Hann skundaði sær yvir í tað gula, og nú fekk Tentakluss sín besta føðingardag nakrantíð. Hann át og át, so nógv hann orkaði, hetta vóru bestu sóljur, hann nakrantíð hevði smakkað.
Og so var eisini omaná, bláar lupinur, tað var superlekkurt. Nú var Tentakluss so proppmettur og væl settur. Sóljusaurar eru soleiðis, at teir nýtast ikki at eta so ofta, als ikki hvønn dag, men teir eta øgiliga nógv hvørja ferð. So Tentakluss át fimta sóljur og eina heila lupinu omaná. Nú var hann klárur at fara at spæla, hann hevði ongan at spæla við, men ja hann elskaði at reiggja….
No comments:
Post a Comment