Var eitt sindur skeptisk, hvussu kundi sjónleikarhúsið gerast óhugnaligt? Eitt so heimligt og deiligt stað? Men leikurin var góður, kanska ikki beint óhugnaligur, men undirhaldandi og snildisligur. Hjálmar spældi serstakliga væl, og Jàkup Dahl var eisini góður, og eg má nevna kettuna, hon smýgur sær inn til mannin, hon lygnir við eygunum, og tá ið hon missir annað eygað, verður tað bara burtur uttan meiri roks. Og pallurin var fantastiska originalur, at mála pallin sum eitt sjónleikarhús er herliga øvugt, mann plagar jú at royna at gera pallin til okkurt annað enn eitt sjónleikarhús.
Menniskjans svørtu og sjúku síður útstillaðar, og deyðin sleppur at hava síðsta orðið….júst sum í veruleikanum.
No comments:
Post a Comment