Hallgrímskirkjan

Hugsi ikki, eg havi verið inni í Hallgrímskirkjuni fyrr. Vit fóru í kirkju í gjár, Inga Rósa og eg. Tað visti seg, at júst henda dag var eitt serligt hald til minnis um Fríðrik Fríðriksson, prest, sum stovnaði KFUM og K í Reykjavík. Vit sungu sálmar sum hann hevði týrr og onkran, hann hevði yrkt. Manskór úr KFUM sang undir gudstænastuni. Prædikan var sum ein fyrilestur um Fr. Fr. Hann varð føddur á Eyjafirði og kom til Reykjavíkar blaðungur. Á ungum árum upplivdi hann hjartasorg og gjørdi av at fara umborð á ein bát og sigla burtur, hann vildi “sigla longur enn til Vestmannaoyggjar, men styttri enn til Føroya”. Hann kom kortini til Føroya og var har hjá brøðrasamkomuni í Havn. Seinni kom hann í samband við KFUM í Danmark.



Hallgrímskirkjan er stór og sera , serta einføld, næstan spartansk – ljóst betong mest, prædikustólur og altar eru úr ljósum viði. Útsýnið úr torninum er heilt ótrúligt, ein sólskinsdag. Slíkan útsýnispall skuldu vit havt ovast á vesturkirkjuni. Hví eita forrestin kirkjurnar í Føroyum einki ? Tær verða bara nevndar eftir staðnum tær eru. Ja, sjálvandi undantikið hana sum eitur eftir einum donskum kongi, og so kirkjan hjá Fríðriki prósti, sum summi halda eitur eftir einum øðrum donskum kongi. Kanska Havnar kirkja og Kollafjarðar kirkja eru fult so góð nøvn.


Aftaná sá eg, at aðrir føroyingar vóru eisini staddir í kirkjuni, tvey eg prátaði við søgdu, at ja í Ebenezer er Friðrik Friðriksson kendur. Kaffimunnur var aftaná.



Vit vóru á súkklu, so vit fóru ein deiligan súkklutúr aftanáaftur.