Sum longst í egnum heimi

Soleiðis var heitið á ráðstevnuni, sum Arne Thorsteinsson bjóðaði vælkomin til leygardagin , og har Jón Brian Vidtfeld var orðstýrari
Fyrsti røðari var Trinulena Joensen úr Klaksvík, sum greiddi frá heimahjálpini, tá ið hon var sett á stovn í sjeytiárunum.

Næst á pallin var Rósa Samuelsen. Hennara niðurstøða var, at vit hava brúk fyri at umskipa alt økið. Meiri heimahjálp og færri røktarpláss. Hon segði eisini, at ongastaðni býr fólk í so nógv ár á røktarheimi sum í Føroyum. Rósa legði eisini stóran dent á upptrening, sum jú hevur verið eitt forsømt øki, men nú skal lóggevast um upptrening.

Fleiri spurningar og viðmerkingar vóru úr salinum, m.a. hevði Alma Petersen orðið tvær ferðir, hennara boðskapur var stuttur og greiður: pensiónin er ov lítil, fólk mega hava meiri pengar. Tey hava ikki ráð at búgva heima. Hetta síðsta var sum ein sending beint til høgrabeinið hjá Andrass Róin, sum tosaði um íbúðir.

Andrass Róin og Elisabeth Ellingsgaard brúktu nógv av síni talitíð til at bera saman við donsk viðurskifti. Tí at har fáa tey bolisikring, og har fáa tey boligydelse og har fáa tey eldrakekk osfr. osfr. Elisabeth hevði skjal við sum vísti munin millum pensiónir í DK og FØ. Tað var ikki uppbyggiligt. Tó hevði Andrass eisini ein lista við fyrimunum av at byggja í Føroyum.

Eitt fínt hugskot við eini slíkari ráðstevnu.
Men kanska politikararnir vilja liva sum longst í síni egnu verð.