Bókin er
sera nógv róst, og tá ið vit komu inn í FNAC í Antwerpen, sum er ein sera stórur
bókhandil, lá hon frammi í stórum tali, á hollendskum og enskum, hóast hon er
ikki heilt nýggj. Frida Sofía
lænti mær hana, og bókin hevur eina vissa sjarmu, tann speiski tónin, sum rakar
uttan mannamun eystur og vestur er rættiliga undirhaldandi, men verður tó, sum
frá líður, nokso troyttandi.
Bókin er um tvey pør í London Archie og Clara Jones og
Samad og Alsana Iqbal, tey bæði seinnu
eru úr Bangla Desh og vórðu gift, tí at foreldrini skipaðu tað soleiðis. Archie
er eingilskmaður, men kona hansara hevur røtur í Jamaica. Í báðum familjum er
sostatt innflytaraproblematikkur. Alt byrjaði í grundini við, at Archie og
Samad vóru í sama tanksi undir krígnum, teir upplivdu ymiskt saman, vóru als
ikki hetjur, men liva kortini við og ígjøgnum síni krígsminni, sum so vísa seg
at vera ”ósonn” ella skeiv minni. Teir eru bestu vinir, púra óheilag alliansa
millum eystur og vestur, millum arabaran og bretan, men teir eru eisini einasti
vinur og ráðgevi hjá hvørjum øðrum.
Samad og Alsana eiga
tvíburðadreingir, og sum teir vaksa til, verður pápin meiri og meiri í
døpurhuga, um teir verða ikki spiltir at vaksa upp í Onglandi við allari tí
vestanspillu, sum har ræður. Hann ger ikki vandari enn kidnappar sín egna son,
tann eldra (2 min), bókliga klókara, og sendir hann til Bangla Desh, hann hevði
ikki ráð at senda báðar. Tað speiliga í tí er, at tann heimsendi sonurin, sum
skuldi gerast góður muslimur og hava siðbundin virði gerst ”more English than
the English”, og sonurin sum veksur upp í London gerst ultraradikalur muslimur,
m.a. ger hann tað liðugt við gentuna hjá sær, tí hon letur seg so eggjandi í,
men tað var júst tað, honum dámdi við henni. Heimsendi beiggin kemur aftur at
lesa løgfrøði í Englandi, so hann kann ”hjálpa” Bangla Desh úr síni fákunnu.
“The one I send home comes out a pukka
Englishman, white suited silly wig lawyer. The one I keep here is fully paid-up
green bow-tie-wearing fundamentalist terrorist. I sometimes wonder why I
bother”…
Hetta er
eitt høvuðstema, líkist nógv Hanif Kureishi í My Son the Fanatic. Tvíburðabrøðurnir
eru ein mynd av Bretlandi og teimum fyrrverandi hjálondunum, sum eru so formað
og broytt av eingilskmonnum, at “you can’t live with them, and you can’t live
without them”, sannir tvíburðar tí at so nógvir eingilskmenn gjørdu gentur við
barn, meðan teir vóru staddir í hjálondunum, t.d. var abbi Claru breti. Oldurabbi
tvíburðarnar segðist vera tann fyrsti at gera uppreistur ímóti Bretlandi, og
Samad dyrkar hesa mytu, sum ikki er søguliga røtt. Lagnan vil tað so, at sonur
hansara Millat ger eisini uppreistur á sín hátt, tá ið hann – púra skeivur –
skjýtur eftir læknanum, sum hevur granskað ílegur alt sítt lív.
Tá ið bókin endar,
eru nógvar submentanir umboðaðar í etiskum tjaki, vit hava umhvørvis- og
djóraverndarfelagsskap, vit hava víðgongt muslimskt harkalið, og vit hava
Jehovah vitni, sum vænta heimsins undirgang. Og so sjálvandi tann hvíta
meðalklassan, eisini sera speiskt lýstur. Tjakið er um ílegugransking.
Mentanarsamanbrestur í 2. ættarliði av innflytarum er eitt
høvuðstema, minnilig er hendingin, tá ið dóttir Archie fer til frisør og vil
hava sítt svarta Jamaica hár slættað og
litað reytt, og tað gongur heilt av skriðuni við kemikaliunum. Samanberingin
við meðalstættarhúskið Chalfen, sum innflytarabørnini verða send til at fáa
eykaundirvísing, undirstrikar eisini munin. Chalfen húskið hevur eina ovurstóra
”hjálpiílegu”, tey hjálpa hesum brúnu ella svørtu børnunum, gloyma so sín egna
son, sum so finnur sínar radikalu umhvørvisvinir í staðin, og tey brúnu børnini
kunna ikki ella vilja ikki ”hjálpast”.
hár, tikin av netinum
Stílistiskt er bókin eyðkend av uppramsing og uppafturtøkum
og sjálvandi sera speisamum tóna. Høvundurin skrivar ofta talumál (t.d. nuffing
fyri nothing), tá ið summi tosa, t.d. Hortensa mamma Claru, stundum er so
avskeplað stavseting, at tað er torført at fylgja við. Og nú havi eg als ikki
nevnt bókarheitið, tað tulkar tú bara sjálv/ur.
No comments:
Post a Comment