Frælsi

Lesturin í Dals kirkju í morgun var úr “Meðan hildið verður heilagt” (1943) hjá Jákupi Dahl. Hann hugleiðir um ‘satt frælsi’ og falskt frælsi, at vera óbundin, fríur ella fríaður. At halda seg vera frælsan og so ikki vera veruliga frælsur er beinleiðis skaðiligt, lesturin er sjálvandi skrivaður út frá bíbilskum fortreytum, men Jákup Dahl var sjálvstýrismaður, kanska ein lítil politiskur tanki eisini er við?

Eg sat og hugsaði um, um Jákup Dahl mundi hava lisið Freud, lesturin býtti á freudianskan hátt menniskjað sundur í nakað dýriskt og so okkurt, sum var frælst….frælsi at velja, hvat mann skal selja seg sjálvan og frælsi sítt til….tveir eru vegirnir, annar førir til dýrini, til ólevnað, sigur Jákup Dahl….ikki til illamann, hin førir til Guds, og har ímillum gongur menniskjað. Er tað ikki so, at vit sløra nokso illa ímillum báðar gøturnar?

Eg helt Jákup Dahl var rættiliga harður við menniskjuni, sum ganga á tí breiða vegnum…at kalla tey dýr?