Endiliga havi eg upplivað sólkongsins marglætisbústað uttan fyri París. Upplivilsi var eisini bíðirøðin á plássinum uttanfyri. Vit sungu, men fingu at vita, at tað var ikki lov! Stórt , gylt og reytt. Hvat hugsaðu slík fólk um seg sjálvi? Hvussu kann eitt menniskja biðja ein málara fyri og annan eftir mála seg: mála ein málning av mær, og eg skal hava laurberjakrans um høvdið, og tú kanst gott mála ein eingil ella tveir omanfyri høvdið á mær, eg veit…annar eingilin kann hevja laurberjakransin upp um høvdið á mær, ja! sum eina gloriu. Á sum eg eri vakur og deiligur!
Skápið er eitt smúkkuskrín.
At temja nattúruna.
Ein framsýning var í løtuni um Napoleonskríggini, tað var væl at merkja málningar av krígnum, fyrr høvdu teir málarar við sær á valin, teir norsku kongarnir høvdu jú eisini skald og søguskrivarar við sær í kríggj. Har vóru málningar av bardaga, hestum og monnum særdum og deyðum, og allastaðni sást tú Napoleon sitandi høgt á sínum rossi, ósærdur og reinur og nossligur. Fleiri myndir vóru av slagnum við Austerlitz, sum var ein av teimum størstu sigrunum hjá Napoleon.
Slotsparkin í Versailles er gigastór, vit gingu nakað, men fingu skjótt nóg mikið. Søgan um Marie Antoinette er nakað fyri seg, og vit gingu til hennara slott og í hennara garð eisini.
No comments:
Post a Comment