Sunnudagur í Berlin

Luther hyggur so strangliga at mär, har eg siti á kirkjubeinkinum, Melanchton er blíðari í ásjón, meðan Zwingli og Calvin skoða langt út um meg og alt hitt kirkjufólkið, sum er samankomið í dómkirkjuni í Berlin. Kirkjufedrarnir eru standmyndir, og evangelistarnir eru eisini har staddir, men teir eru málningar. Strangur var eisini síðumadurin, sum hevði at mär og Borghild og bað okkum vera meiri andächtig'ar, men eg veit ikki, so setti hann seg at smsa sjálvur, so hansara andakt mundi vera so sum so.

 Gudstänastan í dag var ein temagudstänasta um Hugo Distler (1908-1942), organist í dómkirkjuni. Hann var komponistur og kom í kikaran hjá nasistum. Hann royndi at gera kompromis, og hann royndi at sleppa undan hertänastu. At enda tók hann lívið av sär fyri at sleppa undan, sum hann sjálvur segði at skjóta nakran - ein sunnudag eftir gudstänastuna. Distler byrjaði dreingjakór í dómkirkjuni sama ár sum hann doyði - vit hoyrdu dreingkakórið syngja lög hjá Distler.

 Ein sera hugtakandi löta í dómkirkjuni í Berlin.

 Kúlumerkini eru sjónsk í kirkjusúlunum.

Tá ið vit hövdu etið, cuurywurst mit Kartoffeln, fóru vit í Hohenschönhausen - stasi fongslið. Og tað er ikki fyri veikar sálir. Vit hövdu eina fína guide, ung fronsk genta, sum tosaði týðiligt enskt.

Ferðin vid Smyril Line hevur higartil verið fín fín, Gott hotell og alt tað.