Nógv fólk, nógvur gangur, harður musikkur. Men væl fyriskipað, gekk skjótt at avgreiða liðini, sum vóru 11 í tali. Og ein skrá var so tú fekst fylgt við, nær tíni skuldu á gólvið.
Ein slík rúgva av søtum gentum og dreingjum, sum øll gjørdu sítt ítarsta – onkuntíð misti onkur fokus og stóð og stardi út í tóman heim ella stakk fingurin í munnin. Men sum tey vóru elskulig. Summi gjørdu “seriur”, og onnur brúktu mest amboð. Tað er ikki so lætt at taka myndir í hesum stóra rúmi, meðan alt er í rørslu, men her sæst Magna leiðandi mammu sína í innmarsjinum
Magna og Turið vóru í fyrsta liåðinum, sum kom inn, “foreldur og barn”. Hendan venjingin eitur “Lítli Pætur eiturkoppur Og á tí ókláru myndini er tað nokk “so klappa vit”.
Og so var tað Herbert, hetta er triðja árið , hann gongur til fimleik. Og hann er kvikur, sterkur og raskur. Tað sást, at um tú ikki klárar eitt fyrstu ferð, so er at royna aftur, til tú klárar tað. Meðan teir bíðaðu lurtaðu teir eftir søgu. Venjarar taka uppgávuna í álvara, tí tað er leingi at bíða, og ein søga styttir væl um bíðitíðina.
Russinan var eisini við, men hon svav alla tíðina.
No comments:
Post a Comment