Atgongumerkið var bílagt fyri langari tíð síðani, vildi gjarna síggja leikin á Sandi, har er so hugnaligt á Listasavninum.
Søgan hjá Willami Heinesen verður søgd við humor og varma. Frásøgufólkið í Williamsa tekstum er sum oftast ein gamal maður. men frásøgurøddin í leikinum er hesar tríggjar kvinnurnar. Tað var pussigt at hoyra tað heldur manschauvinistisku røddina í teirra feminina munni, ein dynamiskur samanstoytur. Sum tær eymka sterka Johan og Fingal, skilja tær heitu Fanny óluksáliga væl við sínum kroppi, klæðum og útstráling.
Tað er nakað serligt við einum slíkum salongstykki. Áskoðarin er so avdúkandi nær spælaranum. Vit sóu, hvussu andlitið á Maritu broyttist tess meiri karaffilin tømdist, og vit sóu súreplabitarnar á andlitinum á Gunnvá.
Fruktmetaforikkurin er eitt stílbragd, sum tær sjálvar hava sett í leikin, og hann fungeraði perfekt. Tann óstýriligi hungurin og tráanin eftir nøktan komu týðiliga til sjóndar, tá ið Gunnvá fekk sær fyrst súrepli og síðani appilsin. Og skommin aftaná – óbetaliligt andlitsbrá á Gunnvá, tá ið hon hyggur, um nakar sá.
Tónleikurin og bandupptøkur skaptu huglag á pallinum t.d. tað bankandi og steðgandi hjartað í sterka Johan, sum “kom så ulykkeligt af dage”. Tær tosaðu williamskt, og eg hugsi tað er ein fyrimunur, at hava lisið William og kenna hansara stundum gamalsliga og eykasetningsfongda mál.
Tvær av teimum heilt stóru.
BRAVO!
No comments:
Post a Comment