Dr. Jekyll and Mr. Hyde (1886)

Klassikarin hjá R.L.Stevenson var ársins síðsta bók. Høvuðstemað fingu vit til at vera ‘leita eftir javnvág millum tað góða og tað ónda’, sum finst í hvørjum menniskja – tað ónda, sum eg ikki vil, tað geri eg.

Tann parturin av tær, sum verður dyrkaður og trenaður, verður sjálvandi styrktur. Einki konufólk er í bókini (uttan gentan, sum verður traðkað og arbeiðskonan, sum sær morðið), høvuðspersónarnir eru allir menn, og teir eru vinmenn, hugna sær saman, drekka vín saman til seint á kvøldi. Eingin beinleiðis tilsiping er til kynslív ella kynsliga girnd, men harra Hyde fær tíðina at ganga í Soho millum heilt annað fólk enn teir vælpoleraðu akademikaravinmenninar, og líkindi eru til, at Dr. Jekyll hevur burturskotraða girnd eftir sambandi við menn. Slíkur hugur er tabu í dag, hvat tá í 1886.

Stættarmentan og heiðurligur atburður er sera umráðandi partur av lívinum hjá enskum gentilmanni, og hamskiftið vísir, at Dr. Jekyll er ‘niðurfarin til heljar’ sum harra Hyde bæði í stætt og heiður.

Hesin freudski tvískinningur, sum verður lýstur langt áðrenn Freud, er jú vanligur okkara millum, tak t.d. ein alkoholikara, sum kann skifta persónsmensku totalt, bókin minti okkum eisini á “Du forsvinder”, sum er um ein mann við heilaskaða, sum eisini broytist totalt.

Sum altíð eitt deiligt kvøld. Vit tosaðu um mangt annað, filmar og leikir, sum vit hava sæð síðani seinast. Onkur hevði sæð Annu Kareninu í Havnar bio, onkur Myrkursins børn og onkur Regn. Vit senda Gunnvør og Bergljót M. eina heilsan. Síggjast!