Lisa og omma.
Tað var Lisa, sum sendi eitt sms og spurdi, um vit skuldu ikki fara til Hamlet á Kronborg. So keypti hon bilettir, og hon kom eftir mær í tí reyða snarljósinum hjá Sólrun, Kronborg er í Helsingør, so vit skuldu koyra ein tein. Vit vóru væl ílatnar, tí ein partur av leikinum skuldi vera úti.
Tey bjóðaðu okkum teppir, so áskoðararnir sóu út, sum tey øll spældu við.
Dialogurin var sum í tí gamla tekstinum, men pallurin var serstakur, tey spældu á borgarmúrinum, og kongsins afurgonga sást langt burturi á borgini, og vit stóðu á dragubrúnni.
Veitslupallmyndin, tá ið sjónleikararnir koma, er sjálvandi í eini veitsluhøll. Hamlet, sum nú at vísa seg er klingandi óður í høvdinum, hevur sett seg á Ofeliu at hyggja at leikinum. Hetta er eftir, at hann hevur gjørt tað liðugt og biðið hana fara í klostur, men áðrenn hon er blivin óð í høvdinum.
Polonius og pápabeiggin leggja upp ráð, og teir brúka Ofeliu.
Tá ið Hamlet fer í kamarið hjá mammu síni og brigslar henni hordóm og ótrúskap.
Parturin í kirkjugarðinum var sjálvandi úti í borgargarðinum.
Tann dramatiski endin var inni í eini borgargongd. Hamlet noyðir farbróðurin at drekka sítt egna eitur.
The rest is silence.
No comments:
Post a Comment