Børnini halda teg normala. Havi bæði nú sum omma og fyrr sum mamma upplivað, at tá ið alt er av h.. til, alt gongur ímóti, tú ert kanska sjúk, móð og hitt eksistensialistiska spøkilsið stendur aftan fyri hurðina og ætlar at vitja teg. Tá kemur barnið við síni ljósu rødd og treingir ígjøgnum…omma, hvar er…omma, skula vit…omma hví….osfr. Og so er alt normalt aftur, tú ert enn forkølað og enn móð, men nú ert tú í hesum vanliga gerandisheiminum við vanligum spurningum, sum tað ber til at svara uppá.
No comments:
Post a Comment