Tað er langt síðani eg havi verið ordiliga úti í Havnardali, har er bæði viðarlund og beinkir og borð. Lætt at koma til og fínt hjá smáum børnum.
Men, men næstu ferð eg fari, fari eg inn á økið onkra aðrastaðni! Sum øll vita, havi eg handilsknæ, sum ikki er heilt 100% liðiligt enn, m.a. fái eg ikki boygt knæið. Vit fóru uppum stikið, har teir hava gjørt stiga, tætt við har eg setti bilin. Herbert og Magna fóru fyrst, Herbert segði, o omma her er ordiliga ringt at standa, eg detti bara, og so royndi hann at fáa Magnu at detta eisini.
Nú nú Herbert sigi eg, ikki tvætla, hatta er bara mosi. Men nú ið eg komi yvirum, søkki eg niður í ½ metur av mosa, og tað VAR ordiliga torført at halda sær á beinunum. Ná vit ganga so, og sjálvandi er henda gamla áhaldsin, beinið bukkaðist púra inn undir meg, mammasta eg fekk ilt! Magna hjálpti mær uppaftur.
So sigi eg einaferð, at tey skula ikki fara so langt undan ommu, vissi eg nú detti, so segði Magna, at hon kundi gott leiða meg, fyrsta hon tók í hondina á mær, gleið hon, og so duttu vit báðar, og handilsknæið fór totalt saman, og beinið innundir meg – aftur.
Also, eg hopi Barbara fysioterapeutur sigur satt, tá ið hon sigur, at tú fært ikki oyðilagt knæið sjálv, havi eitt sindur ilt nú.
Annars gekk alt sum eftir ánni, í ánni. Vassa, matpakka, ganga.
No comments:
Post a Comment