Frálík Vágaferð

Pakkhúsið í Bø

Vit fóru úr Havn um eitt tíðina, koyrdu eftir oyggj, men vit sóu ikki so nógv, tí at summarmjørkin lá yvir oynni. Men vesturi í Vágum var klárt, og bygdin Bøur var føgur at koma til. Vit fingu pláss í erva í Pakkhúsinum, útsýnið er ein uppliving í sær sjálvum. Maturin var góður og tænastan við. Tað er fyrstu ferð, eg eri í hesi matstovu, og vit vóru hepnar at hoyra nakað av søgu húsins, tá ið selskapið í neðra fekk eina frágreiðing frá matstovuvertinum. M.a. at Mikkjal á Ryggi hevði funnið hesa stóru tinnuna og nýtt hana sum sess í skammikrókinum í skúlastovuni.

Nú fóru vit biltúr til Gásadals, har var ferðafólk í bygdini og handilin opin. Vit hugdu inn og fingu eitt prát við harra Hraunfjørð.

Nýtt og gamalt trívist saman

Nú kom høvuðshendingin á túrinum, sum var fyrsta tilelvingin at fara slíka ferð: sjónleikurin Lykkenborg í Miðvági.

Lykkenborg

Tá ið eg síggi myndina av Lykkenborg við 108 rúmum minnist eg yrkingina hjá Gunnari Hoydal, Húsini, sum er um at byggja rúm til tað óperfekta. 

Í so mongum húsum hava vit búð....

.... 

eitt hús úr litum við rúmum til alt tað skeiva og veika og mjúka

Tey eru bara trý fólk á pallinum, hóast nógvar kreftir hava verið við til at seta leikin upp. 

Dánjal á Neystabø, Búi Dam og Kristina Sørensen Ougaard. Tey spæla øll fleiri rollur. Dánjal spælir klaver og floytar og trummar, og ljóðeffektirnar eru ótrúliga neyvar og ofta kløkkandi og ræðandi, og hann leggur eisini rødd til høvuðspersónin. Búi og Kristina hava eitt sera tætt og væl samanspælt samarbeiði. Skiftast um at vera høvuðsleikari og viðleikari. Teirra spæl er sum ein pardansur. Eru serskøltur og yvirlækni ella Pól Jóhannus og ein genta við hárinum í hurlivasa. Skiftini eru so leikandi løtt og henda beint fyri eygunum á okkum. 

Vit fáa søguna hjá Pól Jóhannusi frá barni, um Ebberødgaard og til hann kemur heim aftur. Sterk lýsing av smádronginum, sum ikki klárar seg í skúlanum, og sum verður happaður. Systirin roynir sítt besta, men tað er sera trupult, ja ógjørligt hjá henni at fáa drongin at liva eftir beinum linjum. Frú Bonnevie gjørdi vist ikki sín gerning í nakrari ringari meining, men harragud, sum nógvar familjur í Føroyum liðu undir tí. Smádrongurin skilur ikki danskt, sjálvandi, og hann heldur heilt uppat at tosa, tá ið hann verður sendur á Ebberødgaard, har børn eru sum eru sinke, debil ella idiot....sera rørandi og ræðandi kapittul. Ógvusligar hendingar, sum tey ikki firnast fyri at hava við á pallinum. Stutt síðani hava vit sæð ein annan leik um ein, sum var sendur til Danmarkar einsamallur sum barn Kom bara inn, eg skal ikki gráta.

Krígstíðin er við í leikinum, bæði 2. heimsbardagi, tá ið drongurin veksur til mans og seinni kríggj ymsastaðni í heiminum, sum verða havd sum mótsetningur til tað kreativa, positiva vaksandi húsi við nógvum skeivum rúmum.

Metaforikkurin er lætt fatiligur, t.d. tann beina linjan og lyklatyssið. Sera vakurt at síggja dansaran Kristinu tekna óbeinar linjur, tað er sum ein solodansur, og hennara mimikkur fylgir við, so at vit  síggja, at Pól Jóhannus nýtur at vera í teirri verðini. Kristina spælir sera innlivað alla tíðina, oversygeplejerske á donskum og strong og køld, systirin, sum grætur um beiggjan, sum er forlistur við Nýggjabergi og so sjálvandi Pól Jóhannus, sum er nokso nógv í villreiði.

Deiligur dagur í Vágum.