Tú eigur náttina við...

Nú er vetur. Tað er myrkt, tað eigur at vera myrkt um veturin. Hoyrdi nú ein dagin, at tað verða ljósketur settar upp um tunnilsmunnan á Strondum - sum blinka. HA? vóni ikki at tað passar. Ljósdálkingin er vorðin ein náttúrudálking. Ljós í fossar og gjáir, á lendisgøtur og bygningar. Tað er ikki gott fyri fugla- og djóralív, og ivaleyst ikki fyri fólk. Fínt at hava ljós inni og ymsastaðni, har tað er vandamikið at detta. Og ferðsluljósini eru nokk komin fyri at vera, so segði hann. Men náttin eigur at vera myrk, og dagurin er tann ljósi parturin av døgninum. Bíði bara eftir ljóskastarum inn á berg og látur, so at vit sleppa at síggja fugl og kópar sova. Menniskjuni gera tað óliviligt hjá øðrum enn sær sjálvum. Fuglar finna ikki heim og verpa skeiva tíð á árinum, blómur og trø springa út í elektriskum ljósi. Og nú jólini koma verður alt púra ørt eftir at tendra ljós. ...og stjørnurnar lýsa til fánýtis