Sá tveir sjónleikir á míni Keypmannahavnarferð hesa ferð.
Tann fyrri var Richard II hjá Shakespeare, ein søguligur leikur við Olaf Johannesen í høvuðsleikluti. Tað er ein gamal leikur (uml. 1595), men hetta var ein modernað uppseting. Eg sá hann saman við Lisu.
Tað fyrsta at bíta merki í er pallurin. Sera einfaldur, minimalistiskur, gráar briksir, ein í part til teir gráu menninar, sum allir vóru í vanligum jakkasettum. Veggir gráir og gólvið grátt. Bara menn vóru á pallinum. Tríggjar kvinnur spældu við í sera fínum kjólum, men tær bóru bara monnunum mat og drekka, høvdu onga replikk. Tað var ikki so nógv fyri eygað at njóta, vil eg siga, men sjálvsagt nógvir tulkingarmøguleikar.
Teksturin var um vald, trúskap, svik og so frameftir. Monologar og rímdialogur. Kongur hevur bannlýst Bolingbroke og tikið hansara jørð. Men nú kemur hann aftur at hevna seg og vupti fara allir fyrrverandi fylgjarar hjá kongi yvir til hin partin, sum sær út til at fara at vinna. Bara Bolingbroke (Henry IV) er eftir, tá ið stykkið endar, alt liggur deytt á pallinum. Sera snildisliga gjørt sum ein deyðsbalett, skot og so fall og krampi, fleiri skot og so rørslur gjøgnum kropparnar.
Humor: skemtiligt var, at drotningin hjá Richard II var ein maður, og tey høvdu síni ektaskapiligu viðurskifti har á pallinum, og hon/hann átti eitt barn.... sera skemtiligt og absurd.
Olaf kláraði seg sera væl, sum allir ummælarar hava longu sagt.
Hin leikurin var skemtileikurin Don Juan eftir Moliere (1665), eisini ein gamal klassikari. Hann sá eg saman við Maritu. Also tað undrar meg, at tey brúktu pallin so lítið, ein so fínur snaripallur, við øllum møguleikum. Stórur partur av leikinum var spældur framman fyri teppið - als ikki á pallinum. Og á sjálvum pallinum var ikki ordiliga nakað at síggja. Don Juan var ein verri ein.....
No comments:
Post a Comment