Sum sagt, havi eg nú í nakrar dagar havt útsýni ímóti posalørifti, so í gjár fór eg inn í Charlottenborg og sá posaløriftið innanífrá:
“An Age of Our Own Making” er framsýning hjá listafólki úr fyrrverandi hjálondum. Moshekwa Langa (f. 1975) er úr Suðurafrtika. Ein morgun í skúlanum í post apartheid Afrika varnaðist hann, at hansara heimbýur var als ikki á kortinum. Hetta hevur fylgt honum, og hansara list snýr seg um pláss, støð, at finna tað besta staðið og um longsul. Hansara verk “Mine” er ein installatión við eini á, ella uppturkaðari á í miðjuni:
Eitt av rúmunum var ein installatión kallað “editor’s room”, har vóru bøkur og myndir og vidoklipp um hjálond, um globalisering osfr. at vísa, hvørjar tankar ein kurator ger sær um eina slíka framsýning. Gamlar bøkur um danskar kononiir, um danskan trælahandil, lógu eisini har. Føroyar eru nevndar í onkrari, har stendur at Danmark var mikið frægari enn nógv onnur, og at kolonipolitikkurin í Norðurhøvum var væl eydnaður.
Ein donsk listakvinna er umboðað á sýningini, Simone Aaberg Kærn. Hon hevur ein stóran málning trimum pørtum um kríggið í Sýria.
Í gjárkvøldið fóru eg og Magna og Herbert til sjónleik, í Folketeatret á Nørregade.
Vit sóu Hodja úr Pjort. Ein fínur leikur, serstakliga spennandi og undirhaldandi ljósseting. Leikurin fylgdi væl bókini, sum eg og Magna akkurát hava lisið, kortini var ein fitt genta komin afturat, so at Hodja kundi blíva forelskaður. Gentan Aisha skal giftast við sultaninum, men tað vil hon ikki.
Alt endar væl, Hoidja fær teppið aftur og tey bæði flúgva heim.
Flúgvimyndin er sera væl gjørd við einum eyka palli og bláum løkum. Eitt orkestur spældi til allan leikin, sum er ein hálvur sangleikur.
Aftaná flugu Herbert og Magna ein túr á teppinum.
No comments:
Post a Comment