Mínir klubbar 3

9 konur hittast eina ferð um mánaðin at tosa um eina bók. Upp á skift heima hjá hvørji aðrari, og vit njóta eina máltíð saman. Ein bókaklubbur er eitt fantastiskt ítriv. Bókastev, navnið á lesiringinum er komið av dansiáhuga, summar kendust frammanundan úr dansifelag, hevur verið til í fleiri áratíggju, og vit hava lisið nógvar bøkur saman. Nú eru vit farnar at hittast leygarmorgun, tær flestu givnar at arbeiða lønandi arbeiði. Onkur av damunum býr norðanfyri, so tað hóskar so væl um veturin at fara at koyra á morgni, og sleppa heim aftur meðan ljóst er.

Í Tilhaldinum er eisini ein lesibólkur, vit eru einar 10-12, sum hittast eina ferð um mánaðin. Bindiklubburin hjá okkum fyllir 50 ár komandi ár. Hann byrjaði á Sólbakkanum í Kph., og helt fram í Føroyum, tá ið vit fóru heim, øll uttan Marita. Nú vit eru pensionistar er so upplagt at hittast um dagin. Durita boðaði okkum í bindiklubb kl. 13. So frálíkt hugskot, deiligt at Sonja kom av Skálafjørðinum. Tá ið tú ert millum gamlar kærar vinkonur, ert tú púrasta tú sjálv, einki uppgjørt, einki at krógva ella verja. Tær skilja teg og vilja tær tað besta. Eg eri heppin at hava slíkan felagskap í mínum lívi. Onkuntíð fara vit saman til ein film ella ein leik ella út at eta. Seinast var tað Angus búffur og Opera. Lívsins kor hava gjørt, at vit hava mist okkara kæru Anne Lise, vit minnast havna við takksemi. ">

Tveir aðrir bindiklubbar eru at nevna, tað er grannalagið og familjan. Teir eru báðir rættiliga óstøðugir, men tað er tí at har er yngri fólk, sum hevur annað at hugsa um í sínum gerandisdegi. Eydna bjóðaði okkum nú eitt kvøldið, herligt at fáa dagført orð og andlit. Síggi ikki so ofta mínar næstu grannar. Viðvíkjandi familjuni er tað fyrst og fremst Turið systir, sum tekur uppá seg at halda bindiklubb. Í alt einar 40 konur, deiligt at hava við á lívsleiðini. Mín nýggjasti klubbur er ein kortklubbur, tað var vinkonan Jórunn, sum helt, at vit skuldu kasta samn til ein rubbara av og á. Vit plagdu ofta at spæla vist á Sólbakkanum, tað vóru stuttlig kvøld og ofta long kvøld.

Sólrun MIchelsen: Ein táttur er silvur

..fáur fær tráðin heilt slættan. Sólrún byrjar bókina “Ein táttur er silvur” við tí sera vøkru yrkingini hjá Jóhannu Mariu Skylv Hansen um lagnutráðin. Og tær lagnur, vit fylgja í bókini, eru bæði gull og silvur, men høvuðspersónurin Helena grætur mong beisk tár um sína lagnu, sum varð spunnin við liðum og hóllum á. 

Sólrún Michelsen sigur í KVF 21.nov. 19, at hon vildi fegin skriva um okkurt, sum ikki var skrivað um áður. Sum nevnt seinni í ummælinum eru summi av evnunum als ikki óviðgjørd í føroyskum bókmentum, men sjónarhornið ellla vinkulin og áherðslan, sum verða brúkt, eru nýggj og áhugaverd. Í hesi útvarpssamrøðu greiðir Sólrun eisini frá tveimum skjølum, sum vóru íblástur og grundarlag undir skaldsøguni. Ein styrki í bókini er tað sterka sambandið við søguligan veruleika. Hóast hetta er ein skaldsøga, eru veruligir persónar og hendingar settir inn í fiktiónina. Sólrun hevur sagt alment, at høvuðspersónurin í bókini upplivir slíkt, sum omma hennara livdi ígjøgnum, og tað, saman við góðum kanningararbeiði, ger søguna trúverda. 

 Í mangar mátar er hetta ein traditionell føroysk bók, sum tekur nógv “føroysk” evni upp. Bóndagarðurin og fiskaplássið sett upp sum mótsetningar, religión, sum ein týdningarmikil spælari á pallinum og kirkjuligur embætismaður mótvegis gamaldags føroyskari gudstrúgv. Sera nógvar rembingar eru í samfelagnum hesa tíðina, um aldarskiftið 1900. Heimamissión (1904), brøðrasamkoma (1879), Blái krossur (1904) - og allar hesar rørslur kappast um sálirnar. Tað konservativa føroyska bygdarsamfelagið tekur ikki ímóti nýggjum við opnum ørmum, men afturat mótstøðuni millum fólk hava rørslurnar so eisini hvørja aðra at berjast við. 

Í danmarkarpartinum eru aðrar rørslur lýstar eitt nú kvinnurørsla, sum Kathrina hoyrir um heima hjá systrini Elisabeth, og tilsipingar eru til t.d. Amaliu Skram og suffragettirnar. At lata ein part av søguni vera í Danmark gevur perspektivering og veitir fokus til dreymarnar hjá Helenu. Høvuðspersónur er Helena, sum er smágenta, tá ið søgan byrjar og gift kona við tveimum børnum, tá ið søgan endar í 1917. Presturin Moe er annar høvuðspersónur, hann er nýlærdur prestur, tá ið hann kemur til Føroya, strangur og harðrendur í orðum. Systir Helenu Kathrina er nakað væl eldri enn Helena og fer til Danmarkar at liva sítt lív. Hesi trý umboða ymsar tættir í samfelagnum og geva innlit í stættir og sosial viðurskifti eins og hugrák í tíðini. Helena er eitt av tíggju børnum, børnini fara út at arbeiða ella tæna, so hvørt tey fylla 14. Hon verður lýst sum vitug og arbeiðssom, og hon bregður frá hinum við sínum áhuga fyri bókum og tekning og eini frælsistrá, sum sæst í hennara dagbókarbløðum. Familjan hjá Helenu hoyrir til arbeiðarastætt, genturnar arbeiða í fiski ella sum arbeiðskonur, og dreingirnir eru til skips.

 Longu á ungum árum hugsar Helena, at hon skal ikki giftast. At eiga børn er bæði vandamikið og strævið. Mamma Helenu doyr í barnferð við tí ellivta, og Helena hugsar nógv um konurnar, sum eiga so nógv børn og hava tað so strævið, t.d. Elsuba, ein av neytakonunum, sum eigur 12 børn. Tá ið Helena verður neyðtikin og verður mamma, verða allir hennara dreymar við eitt køvdir, hon er sum í fongsli. Ikki tí at Helena ikki elskar sonin Tór, tí tað ger hon av øllum hjarta, men dreymarnir vóru so nógvir og so sterkir, og tað er sárt at sleppa teimum. Henda tvístøða ímillum barnið ella hjúnabandið og yrkisleið ella frælsi er eitt evni, sum Sólrún Michelsen hevur havt áhuga fyri í øllum ritverkinum. Eg minnist, at ein søga í Kvinnutíðindum um aldarskiftið hevði sera stóra ávirkan á meg. Søgan eitur Mamma, og er um júst hesa tvístøðu millum mammuleiklutin og leiklutin í skúla og arbeiði: mamma sum nítjan ára gomul, vinfólkini taka prógv og fara út í heim, og gentan stendur eftir við barnavogninum. Hjá Helenu er tað dupult tungt, tí hon verður spottað og skammað út, og presturin dømir hana til ævigan eld. Men Helena er sterk, hon hevur gjøgnumskoðað prest og verður væl studd av abbans hjartareinu trúgv. Sum lesari fært tú andstygd fyri bóndanum og konu hansara, og eg hugsaði, hon skuldi hongt hann út, gjørt eina gølu, so hann bleiv revsaður. Men Helena veit betur, hon sigur ongum, at bóndin er pápin, so fær hann ongan arving, so eigur hon barnið einsamøll og stendur ikki til svars fyri einum ódámligum bónda og hansara illsintu uppturkaðu konu.

 Presturin Axel Moe kom til Føroya í 1904 sum missionerur. Um tú googlar Moe prestar, finnur tú pápabeiggja hansara, sum var prestur í Vesturjyllandi, og sum er illa gitin fyri sín stranga og fordømandi hugburð. Moe líkist pápabeiggja sínum, og í sínum virki í kirkju, á møtum og á fiskaplássinum er hann ..sum ein dømandi , myrkur eingil, og kvinnurnar tiga og hyggja niður í kørini og skrubba. (143) Prestur hevur eitt ótakksamt arbeiði, og hansara persónliga hjartasorg verður blandað uppí hansara arbeiði sum prestur. Einaferð eru boð eftir Moe til eina mammu við einum doyggjandi barni, og vit lesa eina hugtakandi lýsing av tí hjálparloysi, sum Moe kennir í sínum leikluti sum prestur. Men Moe er kortini beistið í søguni, og hann fylgir Helenu sum ein marra, men hann syngur so vakurt. Tað er áhugavert, at hansara sangur vísir eina aðra síðu av manninum, eina síðu, sum er skotrað burtur - ein bjargandi eginleiki, sum Christiane, kona hansara dugir at virðismeta. Kathrina er okkara danmarkarkorrespondentur. Parturin í Keypmannahavn vísir tær rørslur, sum seinni skuldu koma til Føroya. Kathrina er arbeiðskona hjá einum læknahjúnum, har krystallgløs og skjaldbøkusúpan týðiliga vísa sosiala tign. Amanda og maðurin umboða kvinnufrígering, yvirstætt og liberalan hugsanarhátt, slíkt sum valla fanst í Føroyum. Skrivistílurin er eyðkendur av stuttum setningum, og bókin er sera løtt at lesa. Sostatt vendir bókin sær til ein sera breiðan lesaraskara og er ivaleyst fín at brúka í skúlasamanhangi, eins og aðrir tekstir hjá Sólrún Michelsen hava víst seg at verið. Ikki nógvar stakar myndir eru, men nógvar sera hugtakandi lýsingar bæði av fólki og náttúru og samanberingar: Men tá ið abbin lesur, fær hon eina kenslu av, at orðini hava smáar veingir og leita sær veg inn í sinnið, har tey gera hana trygga og glaða. Hesi somu orðini, sum trúboðarin so harðliga tveitir út í rúmið, tykjast nú vera kroyst saman til smásteinar, sum hegla niður yvir tey. (165) Ein tyrpa av mýggjabitum savnast framman fyri henni. Hon leggur breyðskálkin á steinin, sleikir róman av fingrunum og hygggur at mýggjabitunum eina løtu. Teir dansa upp og niður og aftur og fram júst sum kavaflykrurnar um veturin. Undarligt, at teir ikki stoyta saman, so at alt endar í einum hurlivasa. Teir munnu duga okkurt, sum fólk ikki duga, umframt hetta at flúgva. (45) Ein stuttliga øvut mynd um ástartrá er, at súgurin í kroppinum kennist sum ein hvalspýggja (s.204). Ha?? Lesarin má vinna á sínum fordómum ímóti hesi slímutu slýveruni við nógvum vøkrum ørmum, sum eisini kunna brenna og bera eitur, men júst tað kann ástin eisini. 

 Skaldsøgan er hegnisliga bygd á tveimum pallum og við trimum sjónarhornum, sum týðiliga visir høvundsins stóra yvirlit og alkønu stýring av tilfarinum. Pallurin er ein bygd í Suðuroy og tvey hús í Keypmannahavn, og tíðin er fyrri partur av slupptíðini. Av 43 kapitlum eru 8 kapittul pallsett í Danmark. Í summum førum verður sama hending sæð úr tveimum sjónarhornum (t.d. kap 20 og 21; kap. 3,4 og 5), og hetta ger persónslýsingarnar breiðari og fjølbroyttari. Á bakpermuni stendur ein samandráttur av søguni, eg haldi, at tað er óheppið, at allar høvuðshendingar verða avdúkaðar, áðrenn lesarin er farin at lesa, men hinvegin, kanska júst tað fær ein lesara at forvitnast og lesa bókina. Á allarseinastu síðu fáa vit at vita, at 8 navngivnar sluppir eru søktar. Tað stendur einki um, hvussu mangir menn lótu lív, ella at eingin læt lív, men vit síggja, at skipini úr Helenusa oyggj eru teirra millum, eisini skipið hjá Dánjal Peturi. Ein rættiligur cliffhangari. Eitt framhald hevði verið gott, hvussu gekst hjá Helenu? Slapp hon nakrantíð burtur? Gjørdist hon teknari? Og hvussu við bóndanum og konuni, sum vóru barnleys, kanska Tórur fær garðin á onkran undarligan hátt? Sólrún er ein modernaður liður í okkara skaldsøgutraditión. Vit kenna nógv av evnunum aftur úr bókunum hjá Martin Joensen, sum hevur lýst fiskaarbeiði og byrjandi fakfelagsrørslu og William Heinesen, sum hevur lýst trúarrørslur í fleiri verkum. Moe prestur minnir eitt sindur um prestin í Barbaru, sami ivi og sama samvitskubit elvt av dráttinum ímóti kvinnu, og Helena hjá Sólrún og Rannvá hjá Dagmar Joensen Næs uppliva sama órættvísi og somu skomm. Bókin hjá Sólrún hevur ein nútíðarligan dám, við tað at konufólkarøddir fáa gott pláss, og vit síggja arbeiði og heimalív, sum konufólk uppliva. Tað hevði verið spennandi við einum framhaldi, men enn meira spennandi hevði tað verið við eini skaldsøgu, sum hevði hendingar úr okkara tíð, ella nærri okkara tíð. Kanska ein bók um langommubørnini hjá Helenu.

Tú eigur náttina við...

Nú er vetur. Tað er myrkt, tað eigur at vera myrkt um veturin. Hoyrdi nú ein dagin, at tað verða ljósketur settar upp um tunnilsmunnan á Strondum - sum blinka. HA? vóni ikki at tað passar. Ljósdálkingin er vorðin ein náttúrudálking. Ljós í fossar og gjáir, á lendisgøtur og bygningar. Tað er ikki gott fyri fugla- og djóralív, og ivaleyst ikki fyri fólk. Fínt at hava ljós inni og ymsastaðni, har tað er vandamikið at detta. Og ferðsluljósini eru nokk komin fyri at vera, so segði hann. Men náttin eigur at vera myrk, og dagurin er tann ljósi parturin av døgninum. Bíði bara eftir ljóskastarum inn á berg og látur, so at vit sleppa at síggja fugl og kópar sova. Menniskjuni gera tað óliviligt hjá øðrum enn sær sjálvum. Fuglar finna ikki heim og verpa skeiva tíð á árinum, blómur og trø springa út í elektriskum ljósi. Og nú jólini koma verður alt púra ørt eftir at tendra ljós. ...og stjørnurnar lýsa til fánýtis

LISTAFRAMSÝNING

 Hetta vikuskifti er ordiliga ferniseringsvikuskifti. Eg fór mær oman í Steinprent, har ið Bárður Oskarsson og Hanni Bjartalíð hava framsýning. Keypti Hilbert hjá Bárði, tað er so ótrúliga stuttligt at Bárður er týddur til minst tíggju mál. En hundur og ein kanin, tey eru vinir. Bob eigur gularótina, Bob finnur upp á ráð. 

Eitt so alheimsligt problem, og eitt alheimsligt myndamál. Tey smáu relieffini hjá Hanna eru eisini sera hugfangandi. Síðani gekk leiðin yvir í Mullers, har Guðrið og Rannvá hava sett sína stóru SALT framsýning upp. Sera gott hugskot at fara við børnum kanska, har er so nógv ymiskt at síggja og práta um.

Næsta stopp var Listaskálin, har tey hava gjørt eina stóra framsýning, sum eitu HAV. Hon er heilt framúrskarandi. Kanska tað er aldurin, sum ger vart við seg, men tað er bara so herliga loysandi at síggja gomul kær verk og gomul listarfólk aftur. Gleði meg at fara aftur við næmingum í næstu viku. Havið í ódn og logn.

Tey "stóru" vóru væl umboðað. 

Suni greiddi mær frá Pætursnótini hjá Titu, ein nemandi løta.

Havnin er eitt gott stað eisini um veturin. Og í dag er list á skránni í Víngarðinum.

Seinnapartin í dag, leygardag, var eg í Víngarðinum og hugdi ar verkunum jká Silju strøm.

Sera deiligar myndir, fult av motivum at finna á eini lítlari flatu, og nógvir litir. Glaðar myndir.

Ein frálík løta saman við kendum fólki.

Oysregn úti, tess meira varmi inni.

Hetta er longsta silvurbrúdleyp, eg havi upplivað. Tað byrjaði 8. august, og vit syngja enn í Eiriksgarði í Dali. Og sangurin ljómaði seinnapartin í dag, nú ið Vilhelmina helt føðingardag.

Vilhelmina er 85, og fólkini á Deild hava boðið okkum nátturða í Eiriksgarði. Har vóru bæði stór og smá. Og maturin var bæði súpan og kalt borð og kakur. 

Vit eldru sita og royna at kenna børnini, sum nú eru vaksin, og so alt tað smáa, sum legst afturat. 

Deiligt vikuskifti og Hamlet í Skuespilhuset

 Ferðin og sjónleikurin var ein føðingardagsgáva frá teimum í Danmark. Tað var eitt fantastiskt vikuskifti. Fríggjakvøldið fóru vit á restaurantina Flammen. Kjøtbuffet, og grønbuffet. Vit vóru í munnbindi, tá ið vit stóðu og ongum, meðan vit sótu. Síðani fóru vit í Skuespilhuset.

Hamlet var góður, ikki einastandandi frálíkur, men góður. Tá ið tú kennir innihaldið so væl, krevur tú kanska meira av kreativiteti og staffage. Tað vóru ikki nógv frávik frá gamla Shakes. Okkurt stuttligt inn ímillum, t.d. vóru Rosenkrans og Gyldestjerne klovnar, og Polonius var ein kona. 

Leygardagin vóru eg og Lisa túr og hugdu í handlar. Eg keypti nakrar bøkur og eina blusu. Men sum tað var herligt at spáka saman við Lisu. Vit klikka saman.

Um kvøldið gjørdi Símun døgurða, og vit hugdu at einum filmi saman, tað var einfranskur filmur Mignonnes (The Cuties) um nakrar smágentur. Góður filmur.

Sunnudagin fóru vit á museum, tað var Storm P savnið á Frederiksberg og eisini savnið Alhambra, sum er framhald og vísir modernaða satiru. Um kvøldið gjørdi Lars ein góðan grýturætt, tá vóru Bergur og Aran eisini saman við okkum. Sera hugnaligt.

                               

Mánamorgun fór eg aftur til Føroya.

FSA - CEFR - VISITATIÓN

Skeið í 4 dagar, fyrst tveir um CEFR sum heild, síðani tveir um visitatión. 

Orðið visitatión verður ofta brúkt av heilsumyndugleikum, fólk verða visiterað til eitt ellisheim ella ein annan stovn. Tað verður kannað og testað, um persónurin hóskar til staðið ella staðið til persónin. Í okkara føri er tað kanning ella testing av næmingum til Føroyskt sum annaðmál. 

Skeiðini vóru skipað av av Helenu D á N., sum arbeiðir á Námi og hon hevði afturat sær Katrin E.L.Jacobsen, sum arbeiðir í Tønder á málskúlanum, har tey hava Danskuddannelse og Asbjørn Nybo, sum arbeiðir í SIRI (Styrelsen for international rekruttering og integration) við at gera og samskipa uppgávur og royndir í Danmark.

Til fyrra skeiðið vóru umleið 40 fólk úr øllum landinum. Tað er hugaligt, at vit so við og við hava ein starvsfólkahóp til hesa nýggju lærugrein.

Kunnað varð eisini um ætlanir viðvíkjandi undirvísingartilfari, m.a. kunnaði Maria Heradóttir um arbeiðið við at gera eina føroysktbók til børn við øðrum móðurmáli enn føroyskum, fyrimyndin her er týsk.

Í vár sat ein nevnd og arbeiddi við at laga danskt tilfar til hetta økið,  og nú varð tað so lagt fram fyri lærarar úr øllum landinum. Spennandi verkætlan, rós til fyriskiparar.

 

FSA - føroyskt sum annaðmál.

Nú eitur lærugreinin hjá mær Føroyskt sum annaðmál. Nú er rættilig gongd komin á at menna lærugreinina. Megnarkonur sita við róðrið. CEFR skipanin skal nú brúkast í Føroyum (FSA 1,2,3). Hetta er eitt, sum vit hava lisið og sungið eftir síðani 2014. Men økið er stórt, og nógvir staklutir eru, so tað tekur tíð at laga alt til okkara viðurskifti.

Katrin og Helena fyrireika skeið

 

Kvøldskúlin í Havn hevur gingið undan í hesum máli, har hava verið gjørdar ymiskar skeiðsroyndir í Føroyskum sum annað mál, og ymiskt tilfar er framleitt sum partur av undirvísingini.

Finn tvey orð á hvørji reglu sum ríma

Hvat stendur á hillini

                                       uppgávur til krabbabók

uppg. til krabbabók

lesivenjing

Nevnd hevur sitið og umsett og lagað danskt tilfar til um CEFR og um visitatión. Nú verða so tvey skeið hildin saman við Katrin Lydersen Jacobsen, sum MMR v/ Helenu D. á Neystabø skipar fyri.  Tað fyrra um CEFR skipanina, og tað seinna um visitatión t.e. hvussu ein kannar, hvar í skipanini næmingar skula byrja

Vit arbeiða við at savna tilfar, sum longu er gjørt, so at øll fáa gleði av tí. Væl kent er, at lærarar sita og klippa og klistra hvør í sínum lag heima. Ætlanin er at skanna og leggja á netið.

Anne Lise farin

Leygardagin 22. august doyði mín góða vinkona Anne Lise. Hon var ein trúføst vinkona, sum eg fekk loyvi at hava í mínum lívi í 49 ár, altíð góð í ráðum, ósnobbut og deiliga líkatil og jarðbundin. Samstundis eitt kreativt og listarliga áhugað menniskja.

Vit vóru í bindiklubbi saman, summi ár sóust vit eina ferð um mánaðin og summi ár eina ferð um árið. Tey árini allar vóru upptiknar av karrieru og smáum børnum var ikki so nógv tíð til yvirs, men nú seinnu árini hava vit sæst oftari.

Annelisa las nógv, og dugdi at brúka tað, hon las og lærdi. M.a. dugdi hon so sera væl at halda talur, og tað var altíð - so segði hann - substansur í hjá henni. Hon legði ofta út við filosofiskum evni, flættaði so ta aktuellu støðuna hegnisliga inní. Og gloym ikki skemtið og speiið, men altíð høvisk. Vit plagdu at bowla saman, og Annelisa var ofta høvuðstalari, altíð væl fyrireikað og skemtilig.

Hjá Annelisu og Mads var altíð so sera góður vertskapur, sangur og tónleikur og dansur var partur av teirra degi. Og Annelisa var góður kokkur eisini, eftir Marokko 2017 bjóðaði Annelisa til marokkokvøld. Sjálv tók hon ímóti í síðum, broderaðum marokkokjóla. Jú hon var litføgur eins og DESIGUAL klæðini, sum henni dámdi so væl.

Annelisa og Mads hava ferðast nógv, og eg havi havt ta gleði at vera í sama ferðalag sum tey, bæði í Marokko og í Russlandi. Sera vitandi og livandi ferðafelagar gera ferðina dupult so áhugaverda.

Tað er so láturliga stuttligt at vera saman og halda sær á gaman

Anne Lise heldur talu

Og nú er Anne Lise borin til gravar, tað er so syrgiligt, og vit skilja ikki, ella sum prestur segði: vit skyna bara í pørtum. Tað var ein vøkur jarðarferð, Manskórið sang ein sang á russiskum í kirkjuni og sólin skein í kirkjugarðinum.

Góði Mads, ein heilsan til tín í hesi sorgartíð. Saknurin er stórur, javnar seg, men ikki beinanveg. Vit eru mong, sum hugsa um teg og føla við tær!

Móðurmálsskúlin

 Eg sá eina lýsing á FB, tey lýstu eftir einum móðurmálslærara í føroyskum. Fyrst helt eg, at tað var Føroyahúsið , sum søkti, men tað var Modermålskolen á Enghave Plads. Eg fór sjálvandi at googla beinanvegin. Tað er kommunan, sum rekur skúlan, og hann heldur til í Tove Ditlevsenskolen á Enghave Plads.

Eg fór at vitja tey, tí eg helt tað hevði verið spennandi at hoyrt/ sæð . 

Eg hitti tvær damur á skrivstovuni,  sum greiddu mær frá, men tær sótu jú og arbeiddu, so eg fekk ikki spurt so nógv, sum eg vildi.

Tey undirvísa í 30 móðurmálum! Børnini koma inn á Enghave Plads leygardagar. men á summum skúlum fáa tey hesa undirvísing í sínum egna skúla eftir skúlatíð. Aðrar kommunur kunna tekna børn til skúlan og gjalda ein prís. Tey hava umleið 2000 næmingar.

Hetta er eitt tiltak, sum vit mangla í Føroyum, og sum vit eiga at byrja. Eingin sigur, at vit skula hava 30 ymisk mál beinanvegin. Men byrja í smáum, tað eigur at bera til at gera samarbeiði við foreldur at tilflytarabørnum. Altjóða reglur og sáttmálar hava hetta sum krav ella endamál, at børn hava rætt til sítt móðurmál, tað ger tey betur før fyri at ogna sær onnur mál og mentanir. 

Um onkur føroyingur í Keypmannahavn við áhuga í máli og mentan, kanska læraralesandi, so er her eitt fínt studiujobb! Samband: cp3i@kk.dk. Tel.27770333.

Keypmannahavn á sumri

Tað er kvalandi heitt at koma til Keypmannahavnar henda augustdagin. Munnbindið ger tað ikki frægari. Men túrurin inn á Kgs Nytorv við Metro gongur skjótt og væl. Og so eri eg jú komin fram, eg seti meg eitt bil á Hviids og njóti eitt glas av hvítvíni. Tá ið eg komi til hús, eru Sólrun og Lars á veg til konsert. Og eg sleppi við. Konsertin er í garðinum á hotel Albert. Og tað var Simona, sum byrjar við eini trummusolo. Men kvøldsins maður er Lars Lillholt. 

Hann syngur danskar sangir, Og hann greiðir frá sangunum so hvørt. Ein sangur var um átta mótstøðufólk, sum blivu avrættað eftir kríggið, Hvidsten kro gruppen. Ein annar sangur var um tá ið England bombaði Keypomannahavn 1807. Sera fangandi.

Meðan konsertin var ótu vit sushi.. 

Ì kvøld vóru Lisa, Nichlas og eg til sjónleik í Ørstedparkini. Tey (Shakes) spældu Macbeth.  Sera ótraditionelt spæl, tey vóru bara 4 fólk til allar rollurnar . Hóast tey fylgdu søgugongdini hjá W.Sh. høvdu tey eina sera forfrískandi respektleysa tilgongd, og búnarnir og propsini vóru stuttlig og kreativ.

Móti endanum av leikinum fór at regna, og tað var ikki við mýkindum. Droparnir vóru sum høsnaregg. So flýddu vit og fóru á eina marstovu í nánd.

Síðani koyrdi Lisa meg til hús. Fínur dagur.