Marokko 7-17 apríl 2017 (1)

Tað var Anne Lisa, sum spurdi, um vit skuldu ikki fara til Marokko. Jú, tað vildi eg fegin, so Anne Lisa og Mads og eg løgdu til brots við Viktors farmor. Tað var ein rundferð úr Casablanca norður til Rabat, síðani eysturyvir til Meknes og Fez, síðani nakað upp í Miðatlas fjøllini á suður veg til Marrakesh. Vit vóru 15 fólk og høvdu ein lítlan buss alla tíðina, og Omar koyrdi.

Tað var ein væl skipaður túrur, við eini passaligari skrá og við avtalum gjørdum frammanundan.
Flogtíðin til Casablanca úr Keypmannahavn er knappir 4 tímar. Í Casablanca sóu vit ein stóra mosku, tíverri bara uttanífrá, tí at eingin atgongd er fyri ikki muslimar. Eg havi aldrin verið í nakrari mosku, so tað eigi eg enn til góðar. Moskan eitur Hassan 2. moskan eftir abba núverandi kongin Muhammed 6. Guidin segði, at minaretin var heimsina hægsta.
Næsta stopp var Rabat, har sóu vit tann gamla býarpartin og ein andalusiskan urtagað.

Rabat er høvuðstaður í Marokko, og ein av teimum fýra kongabýunum, hinir eru Fez, Meknes og Marrakesh. Kongaríkið Marokko hevur verið til í 1200 ár, men eina tíð var tað franskt protektorat, tað helt uppat í 1956. Býarmúrar eru í øllum býum rundan um Medina, ella tann gamla býin, og flott ornamenterað portur. Portrið Bob al Mansour er tað flottasta í Marokko.

Marrokko er setra fruktagott, als ikki turt og oyðið, sum eg trúði. Tey dyrka oliven, dadlur, appelsinir og korn. Landbúnaðurin er størta inntøkukeldan í landinum, næst er so ferðavinna. Rómverjarnir bygdu ein bý í Marokku, tá ið teirra ríki var upp á tað størsta. Vit sóu útgravaða býin Volubilis.