Bókin var Aftanááðrenn eftir Katrin Ottarsdóttur. Vit plaga ofta at byrja beinanvegin at tosa um dagsins bók, men í gjárkvøldið snakkaðu vit um alt annað, meðan vit sótu til borðs. Hví tosaðu vit als ikki um bókina? Osla segði, tit vita hví! Osla hevur ein sovorðnan argandi eggjandi stíl, hon svaraði ikki sjálv hví, men fekk okkum at hugsa umaftur.
Men tá ið prátið kom í gongd, var lívligari prát enn vanligt, allar høvdu okkurt at bera fram. Fleiri hildu, nei hatta var einki serligt, so dapurt, at mann fekk ikki lisið meiri enn nakrar fáar síður. Og hví SKAL morð og sjálvmorð vera í hvørjari søgu. Onkur helt, at søgurnar vór ov nógv um tað sama. Faktiskt mundu vit heilt mist stevið, tí at bókakonurnar vóru so illar. Osla helt, at bókin júst lýsti tað, sum er so ræðuligt, at tað kann ikki lýsast uttan í myndatalu. Og kanska er hon so væl skrivað, at hon rørir okkum og fær okkum úr okkara heitu hugnageil, og tað dámar okkum ikki. Vilja helst ikki konfronterast við hesi ræðuligu familjusambond og hesar ólukkuligu mammuleikir.
Sjálv haldi eg, at bókin er væl skrivað, og so er hon rættiliga óhugnalig, ein trillari við realistiskum søgum, sum tó alt í einum fara eina absurda kós. Og savnið er ein góð heild, variasjónir yvir eitt tema. Eitt psykologiskt drama, ein psykologiskur sorgarleikur. Teksturin á bakpermuni lýsir savnið væl.
Seinasta bókastev í hesum ári, gleðilig jól allir bókavinir og aðrir lesarar!
No comments:
Post a Comment