Turið systir boðaði til skriviskeið á Háskúlanum, Frida Sofía kom eisini. Eg var eitt sindur ivasom, skriva soleiðis uppá kommando, tað er ikki ordiliga eg, men tað var eitt gott upplivilsi. Nógvar konur, vit vóru nokk aldursforsetar. Har vóru fleiri, sum ein kendi aftur úr øðrum samanhangi.
Lærarar vóru tríggir ungir yrkjarar: Lív Róadóttir, Anna Malan Jógvansdóttir og Marjun Kjelnæs. Lív legði fyri. Hennara inngangur var bæði persónligur og fakligur. Hon vísti til sína egnu tilgongd og sínar egnu lærumeistarar. okkara uppgáva var: Skriva tað tú minnist. At skriva "Eg minnist" gevur autoritet - áhugavert, tað er tað mest subjektiva í verðini, kanska eingin annar minnist hatta, sum tú sá ella hoyrdi, bara tú ert autoriteturin. Tríggjar forðingar vóru í uppgávuni: 1. Skuldi byrja við: Eg minnist.. 2) Ikki skriva um kenslur 3) Skriva neyvt/konkret. Allar 20 konurnar og genturnar settu seg at skriva, tað var pinnastilt inni.
Uppgávan frá Onnu Malan var, at tú skuldi skriva yrking við sjónarhorninum hjá gentu ikki sum 50 ára gamal maður...haldi at eg skilti ikki ordiliga, hvat hon meinti. Hasin 50 ára gamli maðurin...ja eg veit ikki um hann spælir so stóra rollu í mínum tekstum og mínum huga.
Marjun legði fyri við at siga okkum, hvaðani hennara orð stava. Hon tosaði um eina leitan eftir grundgeving fyri at skriva, og tá ið hon er funnin og avgreidd eftir eini grundgeving fyri at halda fram at skriva. Uppgávan frá henni var: Hvørji orð løgdu hald á mínar spírandi tankar. Áhugavert heiti. At leggja hald á er negativt, tað er at seta í fongsul, fjøtra. Vit skuldu byrja við: Eg siti her og hoyri.....
Ein onnur uppgáva var at skriva eina yrking/ávaring/hóttan um, hvat eg fari at gera, tá ið eg verði gomul. Tað var pussigt, tí eg eri longu gomul, tá ið eg verði gomul, fari eg á skriviskeið - eg ávari tykkum!! Marjun las eina yrking hjá Jenny Joseph um alt tað óskikkiliga, ein kann gera tá ið ein er gomul. Kanska eg eri sloppin at gera alt tað óskikkiliga, meðan eg var ung. . ..okey okkurt er kanska eftir.
Eg minnist, at omma segði søguna um Lítla Klavs og Stóra Klavs, og eg bíðaði eftir, at hon kom til pettið Hyp hyp alle mine heste, sum Lítli Klavs segði, tí tá mundi hon altíð mist tenninar, og eg hopaði, at tær fóru at detta úr munninum á henni, so at eg slapp at síggja tær.
Eg minnist, at øll fólkini sótu sum forsteinað, tí at okkurt ræðuligt var hent. Eg minnist grótmyndir, sum ikki fáa rørt seg, fáa ikki rýmt, sita æviga stillar og hugsa um tað ræðuliga, sum er hent. Eg minnist ikki tað ræðuliga, sum er hent.
Eg minnist sagosúpan við nógvum, ella - nei fáum russinum. Eg minnist fáar russinur.
Eg minnist lunkað uppvaskivatn til stórt uppvask,
Eg minnist abba og ommu, sum ikki vóru gift.
Eg minnist ein svartan sunnudagsfrakka, ein svartan hatt og ein svartan stav. Og svartan stein og svarta mold. Minst til at vaska tær um hendurnar! Ikki nerta við! Ikki renna!
Eg minnist ein spurning, sum varð spurdur við eitt døgurðaborð, men eg minnist ikki svarið.
Vit lósu eisini upp fyri hvørjari aðrari við borðið.
Stuttligt og rørandi at vera á skriviskeiði saman við mínum næstu og hoyra teirra tekstir.
No comments:
Post a Comment