Ein skuldi trúð, at bloggarin nýtti koronutíðina til at sita í frið og náðum og skriva langar klókar bloggar. Nei, ikki eg. Blogglívið hevur verið serstakliga fátæksligt nú í langa tíð. Ikki tí at lívið hevur verið tómt og keðiligt. Kanska tí at kappingin frá Facebook er so stór? Ella tí at tað, sum eg upplivi, hóskar ikki at blogga um? Nú ið Kvinna hevur presenterað meg sum "bloggara", má eg heldur skriva ein blogg.
Fyrst fari eg at rósa Óluvu Zachariassen fyri greinina í Kvinnu, hon dugir væl at fáa evnini fram sum vit tosaðu um. Tað var serstakliga hugfarsligt at sita og práta við hana. So allar kvinnur: sigið ikki nei takk, um tit verða bidnar at koma í Kvinnu!
Síðani tvey orð um familju. Í løtuni havi eg eina ommudóttur búgvandi, hon er akkurát fylt fimtan og gongur í skúlanum á Fløtum. Unikt innlit í eitt ungt lív. Madeleine er røsk í skúlanum, trenar í B36 og elskar at byggja putlispøl.
 |
| Katrin og Magna: Óðin á tí áttabeinta Sleipni |
 |
| Sleipnir |
 |
| Katrin sum Óðin við Hugini og Munini |
Turið er púra bitin av fastalávint, hon elskar at lata børnini í fantasifullar grýlubúnar. Í ár høvdu vit Óðin og Sleipnir, Kópakonuna og Mona Lisu.
No comments:
Post a Comment